Koronavirüse yakalandıktan sonra sezaryenle yerküreye getirdiği oğlunu kucağına dahi alamadan hayatını yitiren hemşire Dilek Yavuz Akçabelen ismi yıllardır hizmet yaptığı ameliyathaneye verildi. Hem mesai hem çocukluk arkadaşları, Dilek hemşireyi anlatırken gözyaşlarını tutamadı. Merasime katılan validesi Ünzile ve pederi Kemal Yavuz güçlükle ayakta dururken, eşi Tansu Akçabelen ise gözyaşlarına boğuldu.
Şimdi 30 yaşındaydı Dilek Yavuz Akçabelen. 10 yıl boyunca İstanbul Mehmet Akif Ersoy Göğüs Kalp ve Damar Cerrahisi Eğitim ve Araştırma Hastanesi’nde (EAH) evvel ağır bakım, akabinde ameliyathane hemşiresi olarak yüzlerce hastaya şifa verdi. En çok istediği şey ise ana olmaktı. Fakat 34 haftalık gebeyken koronavirüse yakalandı. Durumu süratle kötüleşince bebeği sezaryenle alındı. Oğlunun kokusunu dahi alamadan ağır bakıma kaldırıldı ve 47 günlük hayat uğraşını 31 Mayıs’ta kaybetti. Çalıştığı hastane ve mesai arkadaşları Dilek hemşireyi unutmadı. Onun ismi artık, her gün koşarak gittiği, yüzlerce hastaya şifa verdiği ameliyathanesinde ölümsüzleşti.
KOVİD’DEN YİTİRİLEN MEMUR DURGUN DA UNUTULMADI
İstanbul Mehmet Akif Ersoy Göğüs Kalp ve Damar Cerrahisi EAH Idaresi, Kovid-19 nedeniyle ömrünü yitiren Hastane Sicil Şefi Abdulmenaf Durgun’un ismini de konferans salonuna verdi. Her iki sıhhat çalışanı için düzenlenen merasime Akçabelen ve Durgun’un ailesi, çalışma arkadaşları ile İstanbul Vilayet Sıhhat Yöneticisi Prof. Dr. Kemal Memişoğlu, Hastane Başhekimi Doç. Dr. Mehmet Ertürk ve Küçükçekmece Kaymakamı Turan Bedirhanoğlu katıldı. Daha sonra her iki sıhhat çalışanı için lokma dağıtıldı ve dua okutuldu.
ACILI PEDER SIHHAT BAKANI’NA RİCADA BULUNDU
Dilek Yavuz Akçabelen’in acılı pederi Kemal Yavuz, onunla gurur duyduğunu söyleyerek hislerini şöyle özetledi: “Çalıştığı ameliyathaneye isminin verilmiş olması hepimizi çok duygulandırdı. Ancak Sıhhat Bakanımızdan tek isteğim var, benim kızımın ismini çok hoş bir hastaneye de versinler. Buradan Sayın Bakanımıza da sesimizi duyması ümidiyle selamlar söylüyorum.”
“ONLARIN HAKKINI NE YAPSAK ÖDEYEMEYİZ”
Merasimin akabinde Demirören Haber Ajansı’na konuşan İstanbul Bölge Sıhhat Yöneticisi Prof. Dr. Kemal Memişoğlu, hislerini tabir etmenin çok sıkıntı olduğunu söyleyerek, “Hemşire hanım 30 yaşında, bebeğini göremedi. Doğduktan 45-50 gün sonra rahmetli olması sahiden çok üzücü. Ailesine sabır diledik. Sayın başhekimimiz münasebetli görmüş, burada ameliyathaneye onun ismini vermişler. Konferans salonuna da sicil memuru Abdulmenaf Durgun’un ismi verildi. Ben vatandaşlarımızdan bu empatiyi kurmalarını, bu acıları görmelerini istiyorum. Haziran ve Temmuz ayının birinci haftaları izolasyon açısından çok daha dikkat etmemiz gereken devranlar olmalı. Dilek hemşirenin bebeği artık bizim de bebeğimiz. O da ailesi de artık bize emanettir. Yalnızca doktorlar değil, tüm sıhhat çalışanları bu pandemi sürecinde çok büyük uğraş örneği ve gösterdiler. Biz onların hakkını ne yapsak ödeyemeyiz. Onların hakkını ödemek için topluluğun izolasyona, maskeye, hijyene dikkat etmesi gerekiyor” dedi. Hastane Başhekimi Doç. Dr. Mehmet Ertürk ise “Dilek hemşire çok özverili, çalışkan, taşın altına elini koymasını bilen ve öğrendiklerini de arkadaşlarına aktarmayı seven, çok çevre, sevecen, şık bir kişiydi. Biz onun ve gayrı sıhhat çalışanı arkadaşımız Abdülmenaf Bey’in en azından bir üründe isimleri kalsın istedik” diye konuştu.
“AŞI İÇİN ÇAĞIRACAKTIM KOVİD OLDUĞUNU ÖĞRENDİM”
Dilek hemşirenin çocukluk arkadaşlarından olan ve onunla bir mühlet birebir ameliyathanede çalıştıktan sonra Aile Hekimliği hemşiresi olarak gebeliğinin takibini de gerçekleştiren meslektaşı Kübra Vural Fırat, onu anlatırken gözyaşlarını tutamadı. Fırat, Tunç bebeğin aşı takiplerini de kendisinin yürüttüğünü söyleyerek şunları anlattı: “Dilek’le ilkokuldan beri arkadaştık. Birebir devirde buraya birlikte atandık. İkimiz de ağır bakımda çalıştık, sonra beni de ameliyathaneye geçmeye ikna etti. Bir vade orada da birlikte çalıştık. Birebir mahallede yaşıyorduk esasen. Her sabah birlikte gelir bu ameliyathane kapısından birlikte girerdik içeri. Sonra ben Aile Hekimliği’ne geçtim. Onların Aile Hekimlikleri de benim çalıştığım taraftı. Gebelik takiplerini de yaptım arkadaşımın, velev tetanoz aşısı için gelmişti en son. Dileği tekrar aşıya çağıracağım diye düşünürken bir Pazartesi sabahı işe gittiğimde ekranda onun ismini gördüm müspet vaka olarak. Şoke oldum, yok o değildir isim benzerliğidir diye düşündüm evvel. Sonra eşi Tansu Akçabelen’i de hasta temaslısı olarak sistemde görünce derhal Dilek’i aradım. Açmadı, bildiriyle iyi hissetmediğini yazdı. Bu kadar ileri boyutta olduğunu da düşünmemiştim. Sonra sesli bildiriler gönderdi bana, iyi değilim, sezaryene alacaklar dedi. Doğumdan sonra da ileti yollamış lakin sesi nefes nefeseydi. Tansu ile irtibat halindeydik bebek için. Aşılarını da ben yaptım Tunç’un. Velev daha yeni 2 aylık aşısını yaptık. Lakin Dilek yok, bebeğin aşıya peder ve babaanne ile gelmesi beni çok yaraladı. Çok kalabalık geliyor kuzum lakin anasız geliyor. Sisteme girerken arkadaşımın ‘vefat’ yazısını görmek de kahrediyor. O kadar hoş bir bebek ki, Rabbim validesinin ömrünü ona versin, şık bir kaderi olsun inşallah.”
“EN ÇOK İSTEDİĞİ ŞEY OĞLUNU KUCAĞINA ALMAKTI”
16 yıldır Dilek Akçabelen ile arkadaş olduklarını anlatan meslektaşı diyaliz hemşiresi Hilal Demir ise kelamlarını şöyle sürdürdü: “Liseden beri birlikteydik. Yakın arkadaşım, kardeşimdi. Bütün şahsi anlarımızda birbirimizin yanında olduk. Onu kaybetmek benim için çok büyük bir acı. Dilek çok hayat dolu bir kişiydi, çok neşeliydi, çok hoş, çok fedakar bir arkadaşlığı vardı. Kendisi için ne isterse bizim için de birebirini isteyen bir kişiydi. Şu bu ameliyathanede ismini gördüğümde çok üzülüyorum fakat yapılan şey çok büyük bir incelik. Herkese teşekkür ediyorum onuna ismini yaşattıkları için. Dilek, oraya isminin yazılmasını hakikaten hak eden bir hemşireydi. Ağır bakımda bir müddet bir arada çalışmıştık. Hastalarına ailesinden biri üzere yaklaşır, onlarla sohbet eder, onları motive ederdi. O hastalarının saçlarını tarar, temizler, tedavisini eksiksiz yapardı. En son hastaneye birinci yattığı günlerde imajlı konuşmuştuk. Başaracağını düşünüyorduk, o da o denli düşünüyordu. Oğlunu kucağına almayı çok istemişti. ‘Sarılamadım Hilal’ dedi bana bir gün. ‘Ama çok tatlı, hem bana hem pederine benziyor’ dedi. 4-5 günde toparlanıp çıkacaksın, her şey düzelecek, Tunç’u kucağına alacaksın, emzireceksin diye konuştuk. Ancak olmadı.”
“ÇOK YETERLI BİR AĞIR BAKIM HEMŞİRESİYDİ AĞIR BAKIMDA KAYBETTİK”
Dilek Akçabelen ile 5-6 yıldır birebir ameliyathanede çalıştıklarını anlatan ameliyathane hemşiresi Perihan Köseoğlu ise gözyaşları arasında onu anlatarak şunları söyledi: “Biz bir aile üzere çalışıyorduk burada. Sabah 8’de geldiğimizde, ekmeğimizi paylaşarak güne başlıyorduk. Dilek bizi mahvetti, bize acının en büyüğünü yaşattı. Tanımı yok sahiden. Sabah 8’den akşamın 6-7’sine kadar velev bazen nöbetlerde 24 saat bir aradaydık. Tıpkı koltukta yatardık; sabah akşam beraberdik. Bizden evvel ağır bakımda çalışmıştı. Orada da o kadar şık hasta bakıyordu ki, arkadaşlarından duyardık. Ne acı ki o da ağır bakımda vefat etti. Yani onu anlatmaya sözler yetmiyor, çok acı oldu bizim için. Artık her gün buraya girerken onu göreceğiz. Yani o kapıdan bakmak çok acı olacak aslında. Ancak tahminen de o denli teselli bulacağız.”
Memurlar
