Dava, davacının özürsüz olarak misyona gelmediğinin tespit edildiğinden bahisle 1/30 oranında aylıktan kesme cezası ile cezalandırılmasına dair Valilik Vilayet Ulusal Eğitim Müdürlüğü sürecinin iptali ile aylığından yapılan kesintinin yasal faizi ile birlikte ödenmesine karar verilmesi istemiyle açılmıştır.
Birinci derece mahkemesi tarafından süreç iptal edilmiş istinaf mahkemesi de bu kararı onamıştır. Kararın münasebeti ise şu haldedir:
Davacının, bir devlet okulunda öğretmen olduğu ve kamu vazifelisi sıfatıyla üyesi bulunduğu sendikanın yetkili heyetlerince alınan bir günlük iş bırakma hareketi davetine uyarak belirtilen tarihte vazifeye gelmediği, bu fiilin çalışma hayatında, gerek memleketler arası mukavelelerde gerekse ulusal mevzuatta yerini bulan sendikal faaliyet kapsamında kıymetlendirilmesi gerektiği, çünkü hareket daha evvel duyurulduğu halde idarece harekete katılmanın, ulusal güvenliğe, kamu nizamına, cürüm işlenmesinin önlenmesine, genel sıhhat, genel ahlak ile oburlarının hak ve özgürlüklerinin korunmasına ziyan vereceği biçiminde rastgele bir itirazın yapılmadığı, kelam konusu sendika kararının hata teşkil ettiği yahut yasaklanan bir faaliyete ait olduğu istikametinde isimli yahut idari makamlarca alınmış bir kararın bulunmadığı, hareketten sonra verilen disiplin cezası münasebetinde de bu konuların üzerinde durulmadığı görülmüş olup,
Bu çerçevesinde disiplin cürmü teşkil etmeyen fiili nedeniyle davacı hakkında aylıktan kesme cezası verilmesine ait süreçte hukuka uyarlık bulunmadığı sonucuna ulaşılmıştr.
T.C. ERZURUM BÖLGE YÖNETİM MAHKEMESİ
3. İDARİ DAVA DAİRESİ
E. 2018/1592
K. 2020/223
T. 9.6.2020
İSTEMİN ÖZETİ : Davacı tarafından; Muş vilayetinde öğretmen olarak misyon yapmakta iken hakkında başlatılan disiplin soruşturması sonucunda 29/12/2015 tarihinde özürsüz olarak vazifeye gelmediğinin tespit edildiğinden bahisle, 657 Sayılı Devlet Memurları Kanununun 125/C-(b) hususu uyarınca 1/30 oranında aylıktan kesme cezası ile cezalandırılmasına ait Muş Valiliği Vilayet Ulusal Eğitim Müdürlüğü’nün 19/01/2017 tarih ve E.783122 Sayılı sürecinin iptali ile aylığından yapılan kesintinin yasal faizi ile birlikte ödenmesine karar verilmesi istemiyle açılan davada; “Bu durumda; üstte belirtilen Yönetmelik kararı mucibince, davacının disiplin amiri pozisyonunda bulunmayan Vilayet Ulusal Eğitim Müdürü tarafından, davacının 657 Sayılı Devlet Memurları Kanununun 125/C-(b) unsuru uyarınca 1/30 oranında aylıktan kesme cezası ile cezalandırılmasına ait dava konusu süreçte yetki istikametinden hukuka uygunluk bulunmadığı sonucuna varılmıştır. Öte yandan; Anayasanın 125. unsuru kararı uyarınca yönetimin hukuka ters sürecinden ötürü davacının aylığından yapılan kesintinin davalı idarece ödenmesi gerekmektedir.” gerekçesiyle “dava konusu sürecin iptaline, süreç nedeniyle mahrum kaldığı nakdî haklarının dava tarihi olan 17/03/2017 tarihinden itibaren işletilecek yasal faizi ile birlikte davacıya ödenmesine” karar veren Van 2. Yönetim Mahkemesi’nin 28/12/2017 tarih ve E:2017/2172, K:2017/3290 Sayılı kararının; hareketin sendikal aksiyon olmaktan uzak siyasi nitelikte bir hareket olduğunun sarih olduğu öne sürülerek 2577 Sayılı İdari Yargılama Metodu Kanunu’nun 45. unsuru uyarınca incelenerek kaldırılması istenilmektedir.
SAVUNMANIN ÖZETİ : İstinaf evresinde savunma dilekçesi verilmemiştir.
Karar veren Erzurum Bölge Yönetim Mahkemesi 3. İdari Dava Dairesince işin gereği görüşüldü:
KARAR : İstinaf istemine mevzu Mahkeme kararında dava konusu sürecin yetkisiz makamca tesis edildiği münasebetine dayanılmış ise de; Ulusal Eğitim Bakanlığı Disiplin Amirleri Yönetmeliği’nin 4. unsurunda yer alan “Ek listede gösterilen üst disiplin amirleri, sıralamada kendinden evvel gelen amire bağlanmış olan bütün işçinin birebir vakitte birinci disiplin amiri sıfatına haizdir.” kararı uyarınca vilayet ulusal eğitim müdürünün dava konusu süreci tesis etmeye yetkili olduğu sonucuna varıldığından, Mahkeme kararının münasebetinde türel isabet görülmemiştir.
Türkiye Cumhuriyeti Anayasası’nın, “sendika kurma hakkı” başlıklı 51. unsurunda; ”Çalışanlar ve patronlar, üyelerinin çalışma ilgilerinde, ekonomik ve toplumsal hak ve menfaatlerini korumak ve geliştirmek için evvelden müsaade almaksızın sendikalar ve üst kuruluşlar kurma, bunlara serbestçe üye olma ve üyelikten serbestçe çekilme haklarına sahiptir. Hiç kimse bir sendikaya üye olmaya ya da üyelikten ayrılmaya zorlanamaz. Sendika kurma hakkı lakin, ulusal güvenlik, kamu tertibi, hata işlenmesinin önlenmesi, genel sıhhat ve genel ahlak ile oburlarının hak ve özgürlüklerinin korunması sebepleriyle ve kanunla sınırlanabilir. Sendika kurma hakkının kullanılmasında uygulanacak hal, kural ve yordamlar kanunda gösterilir.” kararı, 90. hususunun son fıkrasında ise; “Usulüne nazaran yürürlüğe konulmuş Milletlerarası andlaşmalar kanun kararındadır. Bunlar hakkında Anayasaya terslik tezi ile Anayasa Mahkemesine başvurulamaz. Yoluna nazaran yürürlüğe konulmuş temel hak ve özgürlüklere ait milletlerarası andlaşmalarla kanunların tıpkı bahiste farklı kararlar içermesi nedeniyle çıkabilecek uyuşmazlıklarda milletlerarası andlaşma kararları temel alınır.” kararı yer almıştır.
4688 Sayılı Kamu Vazifelileri Sendikaları ve Toplu Kontrat Kanunu’nun 1.maddesinde; “Bu Kanunun hedefi, kamu vazifelilerinin ortak ekonomik, toplumsal ve mesleksel hak ve menfaatlerinin korunması ve geliştirilmesi için oluşturdukları sendika ve konfederasyonların kuruluşu, organları, yetkileri ve faaliyetleri ile sendika ve konfederasyonlarda vazife alacak kamu vazifelilerinin hak ve sorumluluklarını belirlemek ve toplu mukavele yapılmasına ait yordam ve temelleri düzenlemektir.” düzenlemesine, 3/f.maddesinde de; sendikanın, kamu vazifelilerinin ortak ekonomik, toplumsal ve mesleksel hak ve menfaatlerini korumak ve geliştirmek için oluşturdukları hukuksal kişiliğe sahip kuruluşları söz edeceği düzenlemesine yer verilmiştir.
Öbür taraftan, Türkiye’nin de onayladığı 87 numaralı ILO Mukavelesi’nin 3/1. hususunda; çalışan ve patron örgütlerinin, tüzük ve yönetmeliklerini düzenlemek, temsilcilerini serbestçe seçmek, idare ve etkinliklerini düzenlemek ve iş programlarını belirlemek hakkına sahip oldukları, 8/2. unsurunda; kanunların, kontrat ile öngörülen garantilere ziyan verecek nitelikte olamayacağı yahut ziyan verecek biçimde uygulanamayacağı belirtilmiş, 151 numaralı ILO Mukavelesi’nin 3. hususunda; Kontratın uygulanması bakımından “kamu vazifelileri örgütü” tabirinin; hedefi kamu vazifelilerinin çıkarlarını savunmak ve geliştirmek olan örgüt manasına geldiği, hususun devamında ise, kamu makamlarının bu hakkı sınırlayacak yahut bu hakkın yasaya uygun formda kullanılmasına mahzur olacak nitelikte her türlü müdahaleden sakınmaları gerektiği belirtilmiş, 4/2-b hususunda de; bir kamu görevlisini, kamu vazifelileri örgütüne üyeliği yahut bu türlü bir örgütün olağan faaliyetine katılması nedenleri ile işten çıkarmanın yahut ona ziyan vermenin, sendikal örgütlenme özgürlüğünün ihlali olduğu vurgulanmıştır.
Avrupa İnsan Hakları Mukavelesi’nin “Dernek kurma ve toplantı özgürlüğü” başlıklı 11. unsurunda; “1) Herkes asayişi bozmayan toplantılar yapmak, dernek kurmak, ayrıyeten çıkarlarını korumak için diğerleriyle birlikte sendikalar kurmak ve sendikalara katılmak haklarına sahiptir. 2) Bu hakların kullanılması, demokratik bir toplumda, mecburî önlemler niteliğinde olarak, ulusal güvenliğin, kamu emniyetinin korunması, kamu tertibinin sağlanması ve cürüm işlenmesinin önlenmesi, sıhhatin yahut ahlakın yahut oburlarının hak ve özgürlüklerinin korunması gayeleriyle ve fakat kanunla sınırlanabilir. Bu unsur, bu hakların kullanılmasında silahlı kuvvetler, kolluk mensupları yahut devletin yönetim düzeneğinde vazifeli olanlar hakkında yasal sınırlamalar konmasına mani değildir.” kararı bulunmaktadır.
Münasebetiyle sendika hakkı, iç hukuk ve memleketler arası hukukta teminat altına alınmış olmakla birlikte gerekli durumlarda sınırlanabileceği kabul edilmiş, Anayasa’nın 51. hususunun ikinci ve izleyen fıkralarında sendika hakkına yönelik sınırlama sebeplerine yer verilmiştir. Lakin, hak ve özgürlüklere yönelik sınırlamaların da bir hududunun olması gerektiği açık olup, sendika hakkına getirilen sonlandırmaların kontrolünde, Anayasa’nın 51. unsuru kapsamında Anayasa’nın 13. hususu ve ülkemizin taraf olduğu kontrat kararlarındaki ölçütler göz önüne alınmak zorundadır.
657 Sayılı Devlet Memurları Kanunu’nun 26. unsurunda; “Devlet memurlarının kamu hizmetlerini aksatacak biçimde memurluktan kasıtlı olarak birlikte çekilmeleri yahut misyonlarına gelmemeleri yahut misyonlarına gelipte Devlet hizmetlerinin ve işlerinin yavaşlatılması yahut aksatılması sonucunu doğuracak hareket ve hareketlerde bulunmaları yasaktır.” kuralına yer verilmiş, 125/C-b hususunda ise; “Özürsüz olarak bir yahut iki gün misyona gelmemek” aylıktan kesme cezasını gerektiren hareketler ortasında sayılmıştır.
Belgenin incelenmesinden; öğretmen olan davacının üyesi bulunduğu sendikanın Güneydoğu Anadolu Bölgesinde kimi vilayet, ilçe ve mahallelerde uygulanan sokağa çıkma yasağını protesto etmek gayesiyle aldığı 22/12/2015 tarih ve 92 Sayılı karara uyarak 29/12/2015 tarihinde özürsüz olarak işe gelmediğinden bahisle hakkında soruşturma başlatıldığı, soruşturma sonucu sübuta erdiği belirtilen fiili karşılığı 657 Sayılı Devlet Memurları Kanunu’nun 125/C-b hususu uyarınca 1/30 oranında aylıktan kesme cezası ile cezalandırılması istikametinde teklif getirildiği, anılan teklif doğrultusunda davacının dava konusu süreçle 1/30 oranında aylıktan kesme cezası ile cezalandırılması üzerine bakılan davanın açıldığı anlaşılmaktadır.
Uyuşmazlıkta, davacının vazifeye gitmediği konusunda ihtilaf bulunmamasına rağmen, üyesi bulunduğu sendikanın daveti üzerine misyona gitmemesinin 657 Sayılı Kanun’un 125. unsurunda belirtilen “özürsüz olarak gitmeme” olarak sayılıp sayılamayacağı, başka bir tabirle sendikal faaliyet olarak belirtilen hareketin anılan unsur kapsamında mazeret olarak değerlendirilip değerlendirilemeyeceğinin tartışılması gerekmekte olup, bu tartışma somut olayda, sendika hakkının sonlandırılabilir olup olmadığını belirleme açısından ehemmiyet kazanmaktadır.
Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi içtihatlarına bakıldığında, Mahkemece; Avrupa İnsan Hakları Mukavelesi’nin nitelikli haklar olarak isimlendirilen 8-11. hususlarının ikinci paragraflarında yer bulan haklara yönelik sınırlama yahut hakka müdahale, kanunla düzenlenip düzenlenmediği (yasallık) açısından irdelendikten sonra legal bir emele yönelik sınırlamanın, demokratik toplumda gerekli olup olmadığı hususu sıkı bir formda denetlenmektedir.
Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi tarafından Handyside/İngiltere davasında uygulanan “demokratik toplumda gerekli olma” testinde, “gereklilik” kavramının “faydalı” ya da “istenilir” olma kavramları üzere esnek olmadığı, “zorlayıcı bir toplumsal neden”i karşılaması gerektiği, demokrasinin yapıtaşlarının çoğulculuk, müsamaha ve açık fikirlilik olduğu, hakka yönelik rastgele bir sınırlamanın hedeflenen legal maksatla ölçülü olması gerektiği vurgulanmış, Stankov ve Vilayetinden Birleşik Makedonyalılar Örgütü /Bulgaristan kararında da, Sözleşme’nin 10. ve 11. hususlarının hakka müdahale ve hakkı sınırlamayla ilgili ikinci fıkralarında geçen “gereklilik” kavramının “zorlayıcı bir toplumsal neden”i söz ettiği, bu durumda sendika hakkına yargısal yahut idari bir müdahalenin, toplumsal bir gereksinim baskısını karşılayıp karşılamadığına bakılması gerektiği, bu çerçevede legal maksatla orantılı olması yanında müdahalenin haklılığı için kamu makamlarının gösterdiği münasebetlerin hususla ilgili ve kâfi olmasının zarurî bulunduğu belirtilmiştir.
Anayasa Mahkemesine yapılan müracaatlarda da, Mahkemece, müdahaleye neden olan münasebetlerin sendika hakkını kısıtlama bakımından “demokratik bir toplumda gerekli” ve “ölçülülük” unsuruna uygun olduğunun inandırıcı bir biçimde ortaya konulup konulamadığı bedellendirilmektedir.
Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi tarafından; Kaya ve Seyhan/Türkiye davasında; Eğitim-Sen üyesi öğretmenlere, KESK’in davetine uyarak, parlamentoda tartışılmakta olan kamu idaresi kanun tasarısını protesto etmek üzere düzenlenen bir günlük ulusal aksiyona katılmaları nedeniyle 11/12/2003 tarihinde misyona gelmedikleri için uyarma cezası verilmesinin, her ne kadar bu ceza çok küçük olsa da, sendika üyelerinin çıkarlarını korumak için legal grev ya da aksiyon günlerine katılmaktan vazgeçirecek bir nitelik taşıdığı, öğretmenlere verilen disiplin cezasının “acil bir toplumsal ihtiyaca” tekabül etmediği ve bu nedenle “demokratik bir toplumda gerekli” olmadığı belirtilmek suretiyle Avrupa İnsan Hakları Mukavelesi’nin 11. unsurunun ihlal edildiği tarafında karar kurulduğu görülmektedir.
Tekrar Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi tarafından incelenen Satılmış ve diğerleri/Türkiye davasında; KESK, kamu kesiminde çalışan çalışana ait kanunun Meclis gündemine taşınması nedeniyle 2 Mart 1998 tarihinde ulusal seviyede bir aksiyon yapma kararı almış, 07.00-15.00 saatleri ortası ile 15.00-23.00 saatleri ortası çalışan başvuranlardan iki küme, çalışma şartlarını protesto etmek gayesiyle iş yavaşlatma hareketi çerçevesinde üç saat müddetle misyon yerlerini terk etmişler, bu hareket sırasında araçlar gişelerden para ödemeden geçmiştir. Devamında, yönetim aksiyon nedeniyle uğradığı ziyanı tazmin için başvuranlara dava açmış ve aleyhlerine hukuk mahkemesinde tazminata hükmedilmiştir. Mahkeme, Avrupa İnsan Hakları Mukavelesi’nin 11. unsurunun hangi şartlarda grev hakkı tanıdığı ve bu unsur çerçevesinde bu hakkın tarifinin ne olacağı konularına değinmeksizin başvuranların işlerini üç saat müddetle yavaşlatmalarının, sendikal hakların kullanımı bağlamında toplu hareket olarak değerlendirilebileceğine kanaat getirmiş ve alınan önlemin örgütlenme özgürlüğüne müdahale oluşturduğunu tespit etmiştir.
Anayasa Mahkemesinin; 06/01/2015 tarihli, 2013/8516 müracaat numaralı ”M. Çağdaş Serttaş” kararında; Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi kararlarına atıfta bulunularak; sendikal faaliyet kapsamında bir gün iş bırakma hareketi nedeniyle verilen ikaz cezasının, “zorlayıcı bir toplumsal ihtiyaçtan” kaynaklanmaması nedeniyle “demokratik toplumda gerekli olmadığı” sonucuna varıldığı, bu sebeple müracaatçının Anayasa’nın 51. hususunda teminat altına alınan sendika hakkının ihlal edildiği tarafında karar verildiği, 18/09/2014 tarihli, 2013/8463 müracaat numaralı T. C. kararında ise; Türkiye Büyük Millet Meclisinde yapılmakta olan İlköğretim ve Eğitim Kanunu Tasarısı görüşmelerinin sonlandırılması ve Tasarı’nın geri çekilmesini sağlamak emeliyle, üyesi olduğu Eğitim Sen İdare Şurası kararına uyarak, 28/29 Mart 2012 günlerinde tüm Türkiye’de 2 günlük işe gelmeme hareketine katılması sonucu verilen uyarma cezasıyla ilgili olarak; müracaatçının sendika faaliyetleri çerçevesinde işe gelmemek formundaki hareketine verilen disiplin cezası nedeniyle müdahale edilen sendika hakkı ile disiplin cezası ile ulaşılmak istenen kamu faydası ortasındaki istikrarın ölçülü olduğunun kabulü halinde, disiplin cezası verilmesine ve açılan davanın derece mahkemelerince reddedilmesine ait münasebetlerin inandırıcı, diğer bir deyişle ilgili ve kâfi oldukları sonucuna varılabileceği vurgusu yapıldıktan sonra, gerek yönetimin olağan uygulamasında ve gerekse de idari yargının yerleşmiş içtihatlarında müracaat konusu olayda olduğu üzere sendikal faaliyet çerçevesinde işe gelinmemesi halinde kişinin mazeret müsaadesini kullandığı kabul edildiği ve disiplin soruşturması açılmadığı, ne var ki sendika üyelerinin sendikal faaliyet kapsamında işe gelmemeleri halinde mazeret müsaadeli sayılacakları istikametindeki yerleşik hale gelen idari yargı içtihatlarına karşın, yönetimin ve yargının bir bütün olarak yeknesak hareket etmesini sağlayacak mevzuat düzenlemelerinin bulunmadığı, müracaatçının bir devlet okulunda öğretmen olduğu göz önüne alındığında devlet memurlarının bu haktan bütünüyle yoksun bırakılamayacaklarını da not etmek gerektiği, bununla birlikte, demokratik bir toplumda gerekliliği tartışılmaz olan durumlarda ordu, emniyet yahut öbür kimi bölümlerde sendikal faaliyetlere sınırlamalar getirilmesinin mümkün olduğu, müracaatçının bu tipten sınırlamalara tabi tutulmasını gerektirecek bir misyonda bulunduğunun ileri sürülmediği, her ne kadar hafif bir ceza olsa da şikayet edilen uyarma cezasının “toplumsal bir muhtaçlık baskısına” tekabül etmemesi nedeniyle “demokratik toplumda gerekli olmadığı” sonucuna varıldığı, bu sebeple müracaatçının Anayasa’nın 51. unsurunda garanti altına alınan sendika hakkının ihlal edildiği istikametinde karar verildiği görülmektedir.
Üstte değinilen açıklamalara nazaran, Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi ve Anayasa Mahkemesi tarafından sendika hakkına müdahalenin hududu dar bir halde çizilmiş, “demokratik toplumda gereklilik” kriterini taşımayan sınırlama ve müdahalelerin hak ihlali oluşturduğu tarafında kararlar verilmiştir.
Uyuşmazlık konusu olayda; davacının, bir devlet okulunda öğretmen olduğu ve kamu vazifelisi sıfatıyla üyesi bulunduğu sendikanın yetkili heyetlerince alınan bir günlük iş bırakma hareketi davetine uyarak 29/12/2015 tarihinde misyona gelmediği, bu fiilin çalışma hayatında, gerek milletlerarası kontratlarda gerekse ulusal mevzuatta yerini bulan sendikal faaliyet kapsamında kıymetlendirilmesi gerektiği, çünkü aksiyon daha evvel duyurulduğu halde idarece harekete katılmanın, ulusal güvenliğe, kamu tertibine, cürüm işlenmesinin önlenmesine, genel sıhhat, genel ahlak ile oburlarının hak ve özgürlüklerinin korunmasına ziyan vereceği halinde rastgele bir itirazın yapılmadığı, kelam konusu sendika kararının hata teşkil ettiği yahut yasaklanan bir faaliyete ait olduğu istikametinde isimli yahut idari makamlarca alınmış bir kararın bulunmadığı, aksiyondan sonra verilen disiplin cezası münasebetinde de bu konuların üzerinde durulmadığı görülmüş olup, bu durumda üyesi bulunduğu sendika ve konfederasyonun aldığı karar doğrultusunda hareket eden davacı açısından özürsüz olarak işe gelmeme hareketinden kelam edilemeyeceğinden, niteliği ve müddeti de dikkate alındığında Anayasa ve milletlerarası mukavelelerle garanti altına alınan bir hakkın kullanımı çerçevesinde disiplin hatası teşkil etmeyen fiili nedeniyle davacı hakkında aylıktan kesme cezası verilmesine ait dava konusu süreçte hukuka uyarlık bulunmadığı sonucuna ulaşılmıştır.
Bu durumda, istinafa mevzu mahkeme kararının münasebeti yerinde olmamakla birlikte, dava konusu sürecin iptaline ve tazminat isteminin kabulüne ait anılan kararda sonucu itibariyle isabetsizlik görülmediğinden istinaf isteminin reddi gerekmektedir.
SONUÇ : Açıklanan nedenlerle; 2577 Sayılı İdari Yargılama Metodu Kanunu’nun 45. unsuruna nazaran yapılan inceleme sonucunda, mezkur karar sonucu itibariyle yordam ve hukuka uygun olup kaldırılmasını gerektiren bir neden bulunmadığı anlaşıldığından, istinaf müracaatının üstte belirtilen münasebetle REDDİNE, posta masrafından ibaret olan 63,75.-TL yargılama sarfiyatının istemde bulunan üzerinde bırakılmasına, istinaf etabında davacının yatırdığı posta avansından harcanan 14,00.-TL’nin davalı idarece davacıya ödenmesine, posta sarfiyatı avansından artan ölçünün Mahkemesince re’sen yatırana iadesine, 2577 Sayılı Kanun’un 45/6. hususu uyarınca kesin olarak, 09.06.2020 tarihinde oy çoğunluğuyla karar verildi.
KARŞI OY
İstinaf istemine husus Mahkeme kararında dava konusu sürecin yetkisiz makamca tesis edildiği münasebetine dayanılmış ise de; Ulusal Eğitim Bakanlığı Disiplin Amirleri Yönetmeliği’nin 4. hususunda yer alan “Ek listede gösterilen üst disiplin amirleri, sıralamada kendinden evvel gelen amire bağlanmış olan bütün işçinin birebir vakitte birinci disiplin amiri sıfatına haizdir.” kararı uyarınca vilayet ulusal eğitim müdürünün dava konusu süreci tesis etmeye yetkili olduğu sonucuna varıldığından, yetki sakatlığı nedeniyle sürecin iptaline dair Mahkeme kararında hukuksal isabet bulunmamaktadır.
İşin temeline gelince;
Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi kararlarında da vurgulandığı üzere kamu vazifelilerinin ekonomik, toplumsal ve mesleksel hak ve menfaatlerinin iyileştirilmesi hedefini taşıyan hareketlerin AİHS’nin 11.maddesi kapsamında korunması gerekmekle birlikte, sendika kararı bulunsa dahi, üstteki hedefleri gerçekleştirmeye yönelik olmayan hareketlerin AİHS’nin 11.maddesi kapsamında korunması gereken haklardan olmadığı, esasen bu kararda grev hakkına yer verilmediği, kaldı ki, anayasamızda ve emekçi statüsü dışında çalışan kamu vazifelileri tarafından kurulan kamu sendikalarının kuruluş kanununda da (4688 Sayılı Kanun) personel sendikalarından farklı olarak (işçiler de sadece, toplu iş mukavelesinin yapılması sırasında, uyuşmazlık çıkması halinde grev hakkına sahiptir) grev hakkının tanınmadığı, bilakis 657 Sayılı Devlet Memurları Kanunu’nun 26. unsurunda, memurların kamu hizmetlerini aksatacak formda memurluktan kasıtlı olarak birlikte çekilmeleri yahut vazifelerine gelmemeleri yahut misyonlarına gelip te Devlet hizmetlerinin ve işlerinin yavaşlatılması yahut aksatılması sonucunu doğuracak hareket ve hareketlerde bulunmalarının yasaklandığı, kamu sendikalarının kamu vazifelilerinin ekonomik, toplumsal ve mesleksel hak ve menfaatlerinin iyileştirilmesi maksadını taşıyan, basın açıklaması, yürüyüş, protesto üzere barışçıl hareketlerine katılmak için kamu işçisinin vazife yerinden ayrılıp bu aksiyonlara katılması mazeret olarak kabul edilebilecekse de, kamu vazifelileri sendikalarının direkt grev kararı ya da 1-2 gün misyona gelmeme üzere (ki bu müddetin daha uzun ilan edildiği durumlar da düşünülmelidir) grev sonucunu doğuran kararlar almasının yasal desteğinin bulunmadığı ve sendikaların bu nevi kararlarının vazifeye gelmeyen memur için mazeret olarak kabulünün mümkün olmadığı açıktır.
Uyuşmazlık konusu olayda, davacının vazifesine gelmeme nedeninin, bağlı olduğu sendikanın/konfederasyonun aldığı “Güneydoğu Anadolu Bölgesinde kimi vilayet, ilçe ve mahallelerde bir müddettir uygulanan sokağa çıkma yasaklarını protesto etmek hedefiyle -Savaşa Hayır, Barışı Savunacağız- şiarıyla üretimden gelen gücümüzü kullanarak 1 günlük hizmet üretmeme” kararı olduğu sabit olup, kamu vazifelilerinin, ekonomik, toplumsal ve mesleksel hak ve menfaatlerinin ve bu kapsamda özlük ve mali haklarının, çalışma şartlarının korunması, iyileştirilmesi, geliştirilmesi maksadını taşımayan (grev niteliğindeki) kelamı edilen harekete katılan ve bu nedenle misyonuna gelmeyen davacı hakkında tesis edilen dava konusu süreçte hukuka terslik bulunmadığı anlaşıldığından, istinaf müracaatının kabul edilerek davanın reddine karar verilmesi gerektiği görüşüyle çoğunluk kararına karşıyım.
Memurlar
