İsmail Kılıçarslan’ın Yenişafak’taki yazısı
Denizli Valisi Ali Fuat Atik’i tanımam. Tanımadığım üzere, kentini nasıl yönettiğine dair bir fikrim de yok. Doğrusu ismini da birinci kere toplumsal medyaya düşen dönerci kontrolü imajları ile duydum.
Valinin döner ustası ile girdiği diyalogu izlediğimde şöyle düşündüm:
“Bu izlediğim görüntü itinayla seçilmiş, önü gerisi kesilmiş bir görüntü olabilir. Her ne kadar görüntüde izlediklerim sevimsiz olsa da valinin bir anlık boşluğuna, sonuna, dalgınlığına gelmiş olabilir. Görüntünün kamuoyuna servis edilen kısmından çabucak sonra yaptığı yanılgıyı anlamış, babacan bir tutumla dönerciye ilgili ikazları yapmış olabilir. Münasebetiyle bu izlediğim görüntü üzerinden rastgele bir reaksiyon vermeyeyim.”
O denli de yaptım. Görüntüde izlediğim şeye çok üzülmüş olsam da valiye bir iyi niyet hissesi bırakarak tabiri caizse “pas geçtim” izlediğim şeyi.
Hepimiz insanız günün sonunda. Bir gerilim, bir dalgınlık anı, hatta kontrole gereğinden fazla kıymet yüklemek üzere münasebetlerle sebebiyet vermiş olabilirdi vali o imaja.
İş orada, o görüntüde kalmış olsaydı muhtemelen bu türlü bir yazı yazma gereği duymayacaktım. Valiye bir çentik atmanın dışında hadisesi zihnimde taşıyacak bir süreç de başlamamış olacaktı.
Ama şöyle bir şey oldu. Vali, üç defa yenilediği, her üçü de gramer yanılgıları ve anlatım bozuklukları ile dolu bir özür metni yayınladı. “Şahsımın bu hareketine şahsım olarak üzüldüm” üzere ne manaya geldiğini bilemediğimiz tabirlerle dolu bu özür metninin tek sorunu “Türkçe” olsaydı tekrar de bu yazıyı yazacak bir münasebetim olmayacaktı. Bir valinin, dahası büyük ihtimalle basın işlerine bakan birkaç memuru, bir iki danışmanı olan bir valinin meramını “Türkçe” olarak söz edememesi her ne kadar “korkutucu bir gerçeklik” olarak orta yerde dursa da kendimi hiçbir vakit “Türkçe müfettişi” olarak görmediğim için bu hususu da görmezden gelecektim.
O yetersiz Türkçe’ye karşın vali beyefendi o metinde basitçe, direkt, amasız fakatsız “özür dilerim” yazmayı başarabilmiş olsaydı elimde tekrar bir yazı yazma münasebeti olmayacaktı. “Eh, adam içtenlikle özür dilemiş” deyip geçecek, muhtemelen Ersin Tatar’ın Kıbrıs seçimini kazanması ile ilgili duyduğum coşkuyu kaleme alacaktım.
“Eh be birader, o değil, bu değil. Sen bu yazıyı niçin yazdığını anlatana kadar yazının sonu gelecek” demeyin bana. Bu yazıyı hangi münasebetle yazdığımı anlatmak kadar, yazıyı kaleme alırken hangi münasebetlere başvurmadığımı da anlatmayı kıymetli buluyorum.
Yazıyı yazma münasebetim, o üç kere yenilenen metnin her üçüne de sızım sızım sızmış o kibirli lisanı. O gizlenemeyen enaniyet. O tabirlerin gerisine saklanmış “ulan bu iş de başımıza nereden geldi arkadaş?” rahatsızlığı. Dümdüz söylemek gerekirse “samimi bir pişmanlık” sergilemek yerine “ulan durduk yere yakalandık, Allah bu toplumsal medyanın belasını versin” halini bastırmaya çalışıp “sirkatin” söylemek.
Mesela “yaşanan bu üzücü gelişmeyi nezaket ve tevazu ile telafi edeceğiz” cümlesindeki müthiş yaralayıcılık. Birinin kendinden bahsederken “nazik ve mütevazı” olduğunu vurgulama muhtaçlığı duyması.
Mesela “işletmemiz vatandaşımıza hizmet vermeye devam ediyor” cümlesindeki dehşetli yaralayıcılık. Demek ki bu görüntü kamuoyuna sızmasa, vali, pekala açık kalmasına da hükmedebileceği bir işletmeyi “ferman buyurarak kapatabileceği” bir güç vehmediyordu kendinde.
Sıkıntının ek yeri şurasıdır.
Ben en çok başımızda bu türlü yöneticiler olmasın, “devletin demirden elini” yerli yersiz kullanmasınlar, vatandaşı olmadık yere kırıp dökmesinler, rastgele bir insan valilik binasına girerken kendini ezilmiş hissetmesin, derin bir bürokratik düzenek kurulmasın diye takviye verdim, vermeye de devam ediyorum “yeni Türkiye” fikrine. Kemalist vesayet yerine, “oligarşik bürokrasi düzeni” yerine “vatandaşına açık erişim sağlayan bir Türkiye” fikrine inanıyorum. Türkçesi perişan, kibri Everest’te valilerle, bürokratlarla, memurlarla uğraşmak, boğuşmak, bu uğraşla vakit kaybetmek istesem “eski Türkiye” ile de yönetim ederdim.
Sayın valime tavsiyem şudur. Sayın valim; Refik Halit Karay, Mustafa Kutlu, Sabahattin Ali, Rasim Özdenören kitapları okumaya başlamalısınız. Böylece hem o berbat Türkçe’niz gelişir hem de insanı anlamak, ona itina göstermek, onu el üzerinde tutmak konusunda standart fikirleriniz olur. Bu türlü yaparsanız “yakalanacak” imajlara sebebiyet vermeyeceğiniz için ne kadar mütevazı ve nazik bir insan olduğunuzu ayrıyeten belirtme muhtaçlığı da duymazsınız.
Bilmem, beni de kapatır mısınız?
Memurlar
