– Türkiye’de Mart 2020’de birinci Kovid-19 hadisesinin görülmesiyle iş yükü artan ve büyük fedakarlık gösteren sıhhat çalışanı anneler, özel hayatlarındaki sorumlulukları nedeniyle de çeşitli zorluklarla uğraş ediyor.
Kovid-19 servislerinde çalışan, bebeği ya da küçük yaşlarda çocuğu olan anneler, bilhassa çocuklarına virüsü bulaştırmanın kaygısını taşıyor. Küçük yaştaki çocuklarına salgınla ilgili telaşlarını aktarmakta zahmet çeken sıhhat işçisi anneler, hastaneden meskene dönüşlerinde evlatlarına sarılamamanın ve onlara bunun sebebini anlatamamanın sancısını çekiyor.
Ankara Kent Hastanesi Kovid-19 servisinde hemşire olarak vazife yapan iki çocuk annesi His Yavuz, AA muhabirine, Ekim 2020’de Kovid-19 testinin müspet çıktığını, kronik karaciğer hastası 4 buçuk yaşındaki oğlunun bakımı sebebiyle meskene gidip gelmek zorunda kaldığından virüsü oğluna da bulaştırdığını anlattı.
Rahatsızlığı çok ilerlemeden hastanede tedavisi tamamlanan oğluyla refakatçisi olarak vakit geçirdiğini belirten Yavuz, Kovid merkezinde çalıştığı için tıpkı şeylerle yine yüzleşmenin tedirginliğini yaşadığını söyledi.
– “Çocuklarımı görmek beni ayakta tutan sebeplerden biri oldu”
Çocuklarının kendisi için her vakit memnunluk kaynağı olduğunu tabir eden Yavuz, “Evladından başka kalan annelerimizi, arkadaşlarımı, meslektaşlarımı çok iyi anlıyorum. En azından işten sonra konuta gittiğim vakit onları görebilmek benim için güç kaynağıydı. Beni çok memnun etti. Ayakta tutan sebeplerden biri oldu. Burada ne kadar yorulsam da üzülsem de onları görünce keyifli oluyorum. ‘Varlıklarına bin şükür’ diyorum yavrularımızın, evlatlarımızın. Allah kimseye evlat acısı yaşatmasın, kimseyi evladından ayırmasın.” diye konuştu.
Ailesi farklı kentlerde yaşayan meslektaşlarının, çocuklarını bırakabilecekleri yer bulma konusunda sorun yaşadığına işaret eden Yavuz, hastanede kreş bulunmadığı için çocukların bakımı konusunda zorlandıklarını lisana getirdi.
– “Sarılmanın insani bir muhtaçlık olduğunu evladımla sınanınca anladım”
Yavuz, evlatlarıyla sınanmanın kendileri için güç olduğunu, lakin süreci “bir şekilde” atlatmaya çalıştıklarını aktaran Yavuz, şöyle devam etti:
“Sarılmak sahiden o kadar insani bir muhtaçlık, o kadar hoş bir hismiş ki bunu daha çok evladımla sınanınca anladım. Yanıma yaklaşmak istediği vakit uzak durmak zorundaydım. Kendimi çok çaresiz hissettim. Yeniden de şükrettim zira tıpkı meskenin içindeydik en azından. Seslerini duyabiliyordum. Fotoğraf yapıp kapı altından gönderiyorlardı ya da kapı gerisinden müzikler söylüyorlardı. Ben de birebir biçimde onlara sesleniyordum.”
– “Çocuklar kendilerini sevmediğimizi zannediyor”
Girişimsel Radyoloji kısmında çalışan iki çocuk annesi hemşire Tuğba Akan da salgın devrinin başında 2 yaşındaki kızını farklı bir kente göndermek zorunda kalan ve dört ay hiç görüşemeyen arkadaşının yaşadıklarından çok etkilendiğini, bu cins durumlarda sıhhat çalışanları olarak birbirlerine takviye olmaya çalıştıklarını anlattı.
Kendisinin de çocuklara virüsün tarifini yapmakta zahmet yaşadığını söyleyen Akan, “Çocuklara ‘virüs’ diyoruz lakin onlar için ütopik bir şey kalıyor bu. Nöbetten geldiğinizde çocuk özlediği için çabucak sarılmak istiyor. Onu durdurmak isteyince ‘Annem beni sevmiyor, sen beni sevmiyorsun da bıraktın, sen beni hiç özlemedin mi?’ diye soruyor. Sevmediğimizi zannediyor.” tabirlerini kullandı.
Çocuklarına muhakkak etmeden meskende de aralı oturarak tedbir almaya çalıştıklarını lisana getiren Akan, birinci dereceden taşıyıcı oldukları için hastalığı çocuklarına bulaştırmaktan korktuklarını vurguladı.
– “Kurumlarımıza bağlı kreş istiyoruz”
Kısıtlama sürecinde kreşlerin kapanmasıyla zorlandıklarına dikkati çeken Akan, şunları kaydetti:
“Şehir hastanemizde kreş bulunmadığı için özel kreşlere göndermek zorunda kalıyoruz. Kreşler de kapandı. Komşularımız bile panik oldu, beni aradılar ‘Tuğba ne yapacaksın, çocukları bize bırakabilirsin’ diyenlerin de daha kundakta bebekleri var. ‘Çekinme, bana bırakabilirsin’ diyen komşularım oldu. Bizim isteğimiz, kurumlarımıza bağlı kreşlerimizin de olması.”
Memurlar
