Koronavirüsle uğraş kapsamında misyonlarını sürdürmeye devam eden fedakar sıhhat işçisi, evlatlarına korkusuzca sarılamamanın verdiği hüzünle Anneler Günü’nü buruk yaşıyor.
Gayret kapsamında alınan önlemler hasebiyle insanların konutlarına kapandığı, aile bireyleriyle dahi görüşmekten kaçındığı son 1,5 yıldır sıhhat çalışanları, hastaları hayatta tutabilmek için büyük bir özveriyle vazifelerini sürdürüyor.
Salgının başından bu yana gece, gündüz hastanelerde hayat kurtarmak için fedakarlıklarıyla öne çıkan sıhhat çalışanı, bulaş riskini engellemek ismine ya ailelerinden başka yaşamayı tercih etmek zorunda kalıyor ya da tıpkı meskenin içinde izole bir hayat sürdürüyor.
Bilhassa de sıhhat çalışanı annelerin her iki durumda da evlatlarına olan hasretleri katlanarak artarken, bu hasret Anneler Günü’nün gelmesiyle iyice gün yüzüne çıkıyor.
Sıhhat Bilimleri Üniversitesi (SBÜ) Ümraniye Eğitim ve Araştırma Hastanesi Ağır Bakım Sorumlu Hemşiresi Yeşim Selçuk Taşdemir de yaklaşık 1 yıldır salgına karşı verilen gayretin kahramanları ortasında yer alan sıhhat çalışanı annelerden biri.
Salgının geçen yıl Türkiye’ye giriş yapmasıyla şimdi 1 yaşındaki çocuğunu sevdiklerine emanet ederek “Cephede ben de varım.” diyen Taşdemir, bu süreçte yaşadıklarını, sevdiklerine duyduğu hasreti, evladına korkusuzca sarılmaya olan hasretini AA muhabirine anlattı.
– “Çocuğumun kovid olmasının beni çok daha yıprattığını fark ettim”
Taşdemir, Kovid-19’a karşı büyük bir gayret verilen bu sürecin meslek hayatı boyunca hiç unutamayacağı bir süreç haline geldiğini lisana getirerek, bu devirde karşılaştıkları, yaşamaları için uğraş verdikleri hastaları da hiç unutamayacağını söyledi.
Çok sıkıntı bir süreçten geçildiğini, başlarda neyle savaşıldığını, kendilerini neyin beklendiğini dahi bilmediklerini aktaran Taşdemir, “Hastalarımız çok berbattı. Elimizden ne gelirse mutlaka sonuna kadar yaptık. Bir çocuğum var, şu an 2,5 yaşında. Kovid ağır bakımda çalışırken doğal ki uzak durdum ondan. Çok zordu. Çok güç bir süreçti. Kovid oldum. Çocuğumdan başka kaldım. Çok güç geçti benim için. Tat, koku alma hissimi büsbütün kaybetmiştim kovid olduğum periyotta. Eşimden istediğim tek şey, bana oğlumun bir kıyafetini getirmesi oldu. Koku alma duyum yerine geldiğinde birinci onun kokusunu almak istedim.” diye konuştu.
Daha sonra kardeşinin kovide yakalandığını, oğlunun da ailesiyle kalması sebebiyle onun da hastalığı geçirdiğini aktaran Taşdemir, şöyle devam etti:
“Yani o devirde muhakkak kendim konusunda hiç endişelenmediğimi, onun kovid olmasının beni çok daha yıprattığını çok daha net fark ettim. Bizler burada sağlıkçılar olarak inanın hiç kendimizi düşünmedik. Düşündüğümüz büsbütün içeride yatan hastalarımız, hastalarımızın aileleri ve kendi yakınlarımız oldu. Burada çocukları olan hastalarımız oldu, bize fotoğraf çizip gönderdiler. İnanın ağlaya ağlaya hastalarımızla sohbet ettiğimiz, onlara moral verdiğimiz o kadar çok vaktimiz oldu ki, yani hangi birini söylesem bitiremem. Bizim kovid devrinde iki lohusa hastamız vardı. Biri doğum esnasında bebeğini kaybetmiş, biri de kendisi ağır bakımda, çocuğu da yenidoğan ağır bakımımızda tedavi gören bir hastamızdı. Biz onların ikisini de kaybettik. İnanın o kadar çok üzüldük ki tabip arkadaşlarımızın muhtemelen en sıkıntı verdiği mevt haberleriydi her ikisi de.
İçimiz çok buruk yani sarılamayacağız, öpemeyeceğiz, hiçbirimiz yapamayacağız bunu hasret kaldık, sahiden hasret kaldık. Hem kendi evlatlarımıza hem kendi annemize babamıza… Olağan ki temennimiz bu hususta halkımızın aşılamaya olan yoğunluğu artırması. Sayın Bakanımızın, devlet büyüklerimizin dediği üzere maske, ara, hijyen kuralına en üst düzeyde uymaları. Biz elimizden gelen her şeyi yapıyoruz burada. Bir sonraki Anneler Günü’nde bunları değil de çok daha hoş şeyleri konuşabilmeyi diliyoruz.”
– “Çocuğunun kokusu nitekim çok özleniyor”
SBÜ Ümraniye Eğitim ve Araştırma Hastanesi Anesteziyoloji ve Reanimasyon Kliniği Uzmanı Dr. Zeliha Gürlek Ustabaşı da işini çok sevdiğini lakin 1,5 yıldır çok şiddetli, birtakım vakitlerde doktor olarak yetersiz kaldıklarını hissettikleri bir süreçten geçtiklerini lisana getirdi.
Ustabaşı, “Ölümler çok ağır herkes için. Bazen kabullenebildiğiniz vefatlar oluyor. Ben kendi babamı da kaybettim lakin burada genç vefatları gördükçe çok ağır gelmeye başladı. Bu hastalıkta yeni şeyler görmeye başladık, o hastalığı o gençlere, hiçbirine yakıştıramadık. Bu olmamalıydı ve bu tedavi edilebilir olmalıydı. Bizi en çok açıkçası huzursuz eden bu oldu. Alana çıktığımızda da 1,5 yıldır bizi en çok üzen bu kadar sık mevt haberi vermek. Tüm ölümlerde içiniz acıyor lakin bu süreçte daha zordu.” diye konuştu.
Hastanede verdikleri çabayı, konutlarında de sürdürdüklerini, hastalığı evlatlarına, sevdiklerine bulaştırmamak için üstün çaba sarf ettiklerini anlatan Ustabaşı, biri 4, biri 6 yaşındaki iki çocuğunu annesine emanet ederek vazifesini sürdürdüğünü söyledi.
Tıpkı konutun içinde ailesinden farklı, izole biçimde bir odada yaşadığını anlatan Ustabaşı, şöyle devam etti:
“Çocuklarla çok uzun müddet oyun oynayamadım, bir yarar yapamadım onlara. İrtibat yoktu, sarılmak, öpmek o kadar çok özlediğiniz bir şey oluyor ki o koku, çocuğunun kokusu sahiden çok özleniyor. Ben en çok onu özledim. Anneme de sarılmıyorum esasen yani onlara bir şey olmasın diye. Aslında kimseye sarılamıyoruz, en zoru da o. Sohbet bile edemiyoruz artık.
Annelik çok farklı bir dünya, o sorumluluk da öbür bir şey. Olağanda telefonla bilgi veriyoruz lakin beşerler dayanamayıp kapıya geliyorlar. Mesela bilgisiz göndermeyelim diyorum, oraya kadar gelmişler. Mesela benimle yaşıt o şahsa babasının ya da annesinin makus olduğunu nasıl anlatacağım? Yani direkt o durumda oluyorsunuz yani ne diyebilirim ki? Hani ben ne anlatabilirim? Güç geliyor. Yarım saat evvel konuştuğunuz hastaya kalp masajı yapmak zorunda kalıyorsunuz o çok güç.”
İnsanların evvel evlatlarını düşünerek Kovid-19 karşı korunması, aşı sırası gelenin aşı yaptırması ve maske, aralık, hijyen kurallarına uyması gerektiğini vurgulayarak, “Gencecik beşerler öldü. Yenidoğan bebeği olanlar vefat etti, bu hakikaten çok ağır. Anneler Günü’nü inşallah bir gün uyanırız ve bitmiş olur, benim en büyük temennim bu. Bir gün uyanayım, mucize olsun ve bitsin istiyorum.” diye konuştu.
Memurlar
