Bir müdür yardımcısı başkasına, “yalancı, iftiracı, terbiyesiz, senin ağzını burnunu ayaklarını kırdıracağım” diyerek tehdit ve hakarette bulunmuş; bu tezlere muhatap olan dava açınca davalı 2012 yılı Nisan ayında gerçekleştiğini argüman ettiği cinsel taciz ve vazifesi berbata kullanma suçlamalarıyla şikayette bulunmuş; hakaret ve tehditleri tarafından yapılan yargılama sonunda davalının cürmü sabit görülerek kararın açıklanmasının geri bırakılmasına karar verilmiştir.
Hakarete uğrayan 10.000,00TL manevi tazminatın davalıdan tahsiline karar verilmesini talep etmiştir.
Lokal mahkemece, davacı ve davalı kamu vazifelisi olduklarından bu vazifelerinin ifası sırasında meydana gelen olay nedeni ile davanın kurum aleyhine açılması gerektiği gerekçesiyle davanın hasımlık nedeniyle reddine karar verilmiştir.
Yargıtay 4. Hukuk Dairesi bu kararı bozmuş lakin mahallî mahkeme kararında direnmiştir. Hukuk Genel Konseyi ise Yargıtay 4. Hukuk Dairesi kararını onamıştır:
Müdür yardımcısı olan davalının yeniden müdür yardımcısı olan davacıyı, “yalancı, iftiracı, senin ağzını burnunu kırdıracağım” diyerek tehdit ve hakaret ettiği, ayrıyeten cinsel taciz ve misyonu berbata kullanma suçlamalarıyla davacı hakkında şikayette bulunduğu somut olayda, davacının hakaret, tehdit ve haksız şikayete dayalı olarak tazminat istediği, her ne kadar hakaret ve tehdit aksiyonlarının tarafların birebir okulda müdür yardımcısı olarak vazife yaptıkları sırada, okul içinde ve okul müdürünün odasında gerçekleştiği anlaşılmakta ise de, davalının vazifesiyle ilgili bir aksiyonuna değil, salt ferdî kusuruna dayanıldığı kabul edilmelidir.
Hukuk Genel Konseyi
2017/1322 E.
2020/11 K.
“İçtihat Metni”
MAHKEMESİ: Asliye Hukuk Mahkemesi
1. Taraflar ortasındaki “manevi tazminat” davasından ötürü yapılan yargılama sonunda, İzmir 13. Asliye Hukuk Mahkemesince verilen davanın reddine ait karar, davacı vekilinin temyizi üzerine Yargıtay 4. Hukuk Dairesince yapılan inceleme sonunda bozulmuş, Mahkemece Özel Daire bozma kararına karşı direnilmiştir.
2. Direnme kararı davacı vekili tarafından temyiz edilmiştir.
3. Hukuk Genel Kurulunca belgedeki dokümanlar incelendikten sonra gereği görüşüldü:
I. YARGILAMA SÜRECİ
Davacı İstemi:
4. Davacı vekili 18.01.2013 tarihli dava dilekçesinde; müdür yardımcısı olarak misyon yapan müvekkiliyle birlikte tıpkı okulda yeniden müdür yardımcısı olan davalının, 30.07.2012 tarihinde, oburlarının da olduğu bir ortamda, müvekkiline yönelik “yalancı, iftiracı, terbiyesiz, senin ağzını burnunu ayaklarını kırdıracağım” diyerek tehdit ve hakarette bulunduğunu; müvekkilinin şikayetçi olması üzerine davalının 2012 yılı Nisan ayında gerçekleştiğini tez ettiği cinsel taciz ve vazifesi berbata kullanma suçlamalarıyla müvekkili hakkında şikayette bulunduğunu; davalının müvekkiline yönelik hakaret ve tehditleri istikametinden yapılan yargılama sonunda davalının kabahati sabit görülerek kararın açıklanmasının geri bırakılmasına karar verildiğini; iftirası tarafından ise savcılık tarafından verilen takipsizlik kararının katılaştığını; müvekkilinin yaşanan bu olaylar nedeniyle çektiği manevi ıstırap ve dertler sonucu sıhhat meseleleri yaşadığını ileri sürerek 10.000,00TL manevi tazminatın davalıdan tahsiline karar verilmesini talep etmiştir.
Davalı karşılığı:
5. Davalı vekili 13.02.2013 tarihli karşılık dilekçesinde; müvekkili ile davacının tıpkı okulda müdür yardımcısı sıfatıyla çalıştıklarını, davacının ilgisine karşılık vermeyince vazifeye başladığı tarihten itibaren daima müvekkilini taciz ettiğini, gerçekten bunun için şikayette de bulunulduğunu, savcılık tarafından verilen takipsizlik kararının itiraz hakkının kullanılmaması nedeniyle katılaştığını, tekrar öğrencilerin yanında kendisine hakaret ettiği için davacı hakkında ceza davası açıldığını, davacının haksız tavır ve davranışları sonucu yaşanan aksilikler nedeniyle Ulusal Eğitim Vilayet Müdürlüğünce diğer bir okulda görevlendirilmesine karar verildiğini, davacının bu durumlardan bahsetmediğini, müvekkili hakkında görülen ceza davasının, davacının müvekkilini kötülemeye başlaması ve okul müdürü ile ortasını açmaya çalışması üzerine verdiği reaksiyon sonucu açıldığını, davanın haksız, kötüniyetli ve tüzel destekten mahrum olduğunu belirterek, davanın reddine karar verilmesini istemiştir.
Mahkeme Kararı:
6. İzmir 13. Asliye Hukuk Mahkemesinin 16.12.2013 tarihli ve 2013/31 E, 2013/525 K. sayılı kararı ile; tarafların okul müdür yardımcısı sıfatıyla çalıştıkları, davacının sav ettiği olayın okul müdürünün huzurunda vazifeli oldukları müddette ve okul içinde, okul müdürünün odasında meydana geldiği, davalının davacıya yönelik hakaret ve tehdidi nedeniyle davacının manevi tazminat isteminde bulunduğu anlaşılmış olmakla, davacı ve davalı kamu vazifelisi olduklarından bu vazifelerinin ifası sırasında meydana gelen olay nedeni ile davanın kurum aleyhine açılması gerektiği gerekçesiyle davanın hasımlık nedeniyle reddine karar verilmiştir.
Özel Daire Bozma Kararı:
7. Lokal Mahkemenin üstte belirtilen kararına karşı müddeti içinde davacı vekili temyiz isteminde bulunmuştur.
8. Yargıtay 4. Hukuk Dairesinin 09.06.2014 tarihli ve 2014/6211 E., 2014/9500 K. sayılı kararı ile;
“Dava, haksız hareket nedeniyle manevi tazminat istemine ilişkindir. Mahkemece, davanın hasımlık yokluğu nedeniyle reddine karar verilmiş; karar, davacı tarafından temyiz olunmuştur.
Davacı, birlikte misyon yaptıkları okulda davalının kendisine yönelik tehdit ve hakarette bulunduğunu, kendisini savcılığa şikayet ettiğinde ise, garezle eski tarihli bir olayı mazeret edip hakkında cinsel taciz isnadı ile temelsiz şikayette bulunduğunu ileri sürerek manevi tazminat isteminde bulunmuştur.
Mahkemece, tarafların kamu vazifelisi oldukları, dava konusu edilen hareketlerin kamu vazifesinin ifası sırasında gerçekleştiği, bu nedenle davalıya hasımlık yöneltilemeyeceği gerekçesiyle yazılı halde karar verilmiştir.
Kural olarak kamu vazifelilerinin vazifelerini yerine getirirken verdikleri ziyanlar hizmet kusuruna ilişkindir. Hizmet kusuruna dayanan tazminat istemlerinin de, idari yargı yerinde ve yönetime karşı yöneltilmesi gerekir (2709 sayılı Türkiye Cumhuriyeti Anayasası (Anayasa) m. 129/5, 657 sayılı Devlet Memurları Kanunu m. 13). Lakin, kamu hizmeti kavramı ile hiçbir biçimde bağdaştırılamayacak, vazife gereklerinden ve sonlarından birinci bakışta ayrılabilen ve objektif kurallarla belirlenmiş kamusal çerçevenin dışına çıkan hareket ve süreçler; hizmet sırasında yapılmış olsalar bile, artık kamu hizmeti olarak nitelendirilemezler. Buna bağlı olarak da, üstte vurgulanan anayasal ve yasal kararlar kapsamında değerlendirilemezler.
Somut olayda, hakaret, tehdit ve haksız şikayete dayalı olarak tazminat istendiği ve bu hareketlerin davalının yerine getirdiği memuriyet vazifesinin içeriği kapsamında değerlendirilemeyeceği göz önüne alındığında; davalının misyondan açıkça ayrılabilen şahsî kusuru ileri sürülmüş ve dava konusu edilmiştir. Mahkemece, davalıya hasımlık yöneltilebileceğinin kabul edilmesi ve uyuşmazlığın aslının çözümlenmesi gerekir. Karar, açıklanan nedenlerle yerinde bulunmamış ve bozmayı gerektirmiştir.” gerekçesiyle karar oy çokluğuyla bozulmuştur.
Direnme Kararı:
9. İzmir 13. Asliye Hukuk Mahkemesinin 17/11/2014 tarihli ve 2014/390 E., 2014/432 K. sayılı kararı ile; kamu vazifelilerinin yetkilerini kullanırken yahut misyonlarını yaparken, öbür bireylerin ziyan görmesi halinde kamu hizmeti yerine getirildiği sırada ziyan meydana geldiğinden kamu hizmetinin kusurunun oluşacağı, olayda tıpkı yerde kamu vazifesi yapan tarafların kusurunun ferdî kusur olduğundan bahsedilmesinin mümkün olmadığı, Anayasa’nın 129/5, 657 sayılı Kanun’un 13. unsuruna nazaran memurlar ve öbür kamu vazifelileri yetkilerini kullanırken yahut vazifelerini yaparken, kusurlu hareketleriyle oluşan ziyanlar nedeniyle, bu misyonları yerine getiren işçi aleyhine değil, ilgili kurum aleyhine dava açılacağı, Yargıtay 4. Hukuk Dairesinin 21.10.2012 tarihli ve 2012/2948 E., 2012/7392 K.; 03.03.2012 tarihli ve 2011/5850 E., 2012/7810 K.; 24.06.2013 tarihli ve 2013/9324 E., 2013/12126 K. sayılı kararlarında açıkça belirtildiği üzere, somut olay memuriyet vazifesini yapanların vazifesini yaparken başkasına karşı tehdit ve hakaret fiilleri işlendiği tezine ait olup, işlendiği argüman edilen fillerin misyon mahallinde ve misyon mesaisi içerisinde yapılmış olduğu gerekçesiyle direnme kararı verilmiştir.
Direnme Kararının Temyizi:
10. Direnme kararı mühleti içinde davacı vekili tarafından temyiz edilmiştir.
II. UYUŞMAZLIK
11. Direnme yolu ile Hukuk Genel Şurası önüne gelen uyuşmazlık; eldeki davanın davalı kamu görevlisinin hizmet kusurundan mı yoksa ferdî kusurundan mı kaynaklandığı, burada varılacak sonuca nazaran; davalıya hasımlık yöneltilmesinin mümkün olup olmadığı noktasında toplanmaktadır.
III. MÜNASEBET
12. Uyuşmazlığın tahlili için, hususa ait yasal düzenleme ve prensiplerin ortaya konulmasında fayda vardır.
13. Kamu çalışanının mali sorumluluğuna ait düzenlemeler öncelikle Anayasa olmak üzere ilgili kanunlarda yer almaktadır.
2709 sayılı Türkiye Cumhuriyeti Anayasa’sının:
“Temel hak ve hürriyetlerin korunması” başlıklı 40/3. unsuru “.Kişinin, resmi vazifeliler tarafından vaki haksız süreçler sonucu uğradığı ziyan da, kanuna nazaran, Devletçe tazmin edilir. Devletin sorumlu olan ilgili görevliye rücu hakkı gizlidir.” kararını içermektedir.
Yönetime karşı yargı yolunu düzenleyen “Yargı yolu” başlıklı 125. hususunun birinci fıkrasının birinci cümlesi: “İdarenin her türlü aksiyon ve süreçlerine karşı yargı yolu açıktır.”, son fıkrası da “İdare, kendi aksiyon ve süreçlerinden doğan ziyanı ödemekle yükümlüdür.” halindedir.
Kamu vazifelilerinin misyon ve sorumluluklarını düzenleyen 129. unsurunun birinci fıkrasına nazaran “Memurlar ve öbür kamu vazifelileri Anayasa ve kanunlara sadık kalarak faaliyette bulunmakla yükümlüdürler.” Birebir hususun beşinci fıkrasındaki düzenleme uyarınca; “Memurlar ve başka kamu vazifelilerinin yetkilerini kullanırken işledikleri kusurlardan doğan tazminat davaları, kendilerine rücu edilmek kaydıyla ve kanunun gösterdiği biçim ve kurallara uygun olarak, lakin yönetim aleyhine açılabilir.”
14. Görülmektedir ki, Anayasa’nın 40/3, 125/son ve 129/5. hususları ile uygulamanın çerçevesi net olarak çizilmiş; “memurlar ve öteki kamu vazifelilerinin yetkilerini kullanırken işledikleri kusurlardan doğan tazminat davalarının, rücu edilmek kuralı ile yönetim aleyhine açılabileceği” açıkça tabir edilmiştir.
15. Anayasa’nın bu kararları ile amaçlanan, memur ve başka kamu vazifelilerinin yetkilerini kullanırken kusurlu davrandıklarından bahisle haklı ya da haksız olarak yargı mercileri önüne çıkarılmasını önlemek, kamu hizmetinin sekteye uğratılmadan yürütülmesini sağlamak ve birebir vakitte ziyana uğrayan kişi istikametinden de memur yahut öteki kamu görevlisine oranla ödeme gücü daha yüksek olan Devlet üzere bir sorumluyu muhatap kılarak kamu sistemini korumaktır.
16. Bu Anayasal kararlarla birebir doğrultuda düzenleme 657 sayılı Devlet Memurları Kanununun 13. hususunda de yer almaktadır. 657 sayılı Kanun’un “Kişilerin Uğradıkları Zararlar” başlıklı 13. unsurunun 06.06.1990 tarih 3657 sayılı Kanun’un 1. hususu ile değişik birinci fıkrasında; “Kişiler kamu hukukuna tabi misyonlarla ilgili olarak uğradıkları ziyanlardan ötürü bu misyonları yerine getiren işçi aleyhine değil, ilgili kurum aleyhine dava açarlar. Fakat, Devlet dairelerine tevdi yahut bu dairelerce tahsil yahut koruma edilen para ve para kararındaki kıymetli kağıtların ilgili işçi tarafından zimmete geçirilmesi halinde, zimmete geçirilen ölçü, cezai takibat sonucu beklenmeden Hazine tarafından hak sahibine ödenir. Kurumun, genel kararlara nazaran sorumlu işçiye rücu hakkı gizlidir.” kararı öngörülmüştür.
17. Başka taraftan uyuşmazlığın tahlilinde Anayasa’nın 129/5. hususunda yer alan “yetkilerini kullanırken işledikleri kusur” tabirinden ne anlaşılması gerektiğinin belirlenmesi kıymet taşımaktadır ki, bu noktada “kusur” ile ilgili açıklama yapılmasında fayda vardır.
18. Kusurun kanunlarımızda tarifi yapılmamıştır. Uygulama ve öğretide kabul görmüş tanıma nazaran kusur, hukuk sistemince kınanabilen davranıştır. Kınamanın nedeni, öbür türlü davranma imkanı varken ve mecburî iken, bu halde davranılmayarak, bu biçimden sapılmış olmasıdır. Hülasa; kusur, genel tarifiyle hukuk tertibi tarafından bir davranış şeklinin kınanması olup; bu kınama, o davranışın belli şartlar altında bireylerden beklenen ortalama hareket biçiminden sapmış olmasından kaynaklanır.
19. Yeniden öğreti ve uygulamadaki hakim görüşe nazaran, sorumluluk hukuku açısından kusurun, kast ve ihmal (taksir) olmak üzere ikiye ayrılacağı kabul edilmektedir. Bu bağlamda kast, hukuka muhalif sonucun bilerek ve isteyerek meydana getirilmesi; ihmal ise, hukuka ters sonucu istememekle birlikte, bu türlü bir sonucun önlenmesi için gerekli tedbirlerin alınmaması ve gereken ihtimamın gösterilmemesidir.
20. Yönetim hukuku prensipleri çerçevesinde olaya bakıldığında ise, bir kamu görevlisinin vazife sırasında, hizmet araçlarını kullanarak yaptığı hareket ve süreçlerine ait şahsî kusurunun, kasti hata niteliği taşısa bile hizmet kusuru oluşturacağı ve bu nedenle açılacak davaların lakin yönetim aleyhine açılabileceği bilinen unsurlarındandır (Danıştay 10. Dairesinin 20.04.1989 tarihli ve 1988/1042 E., 1989/857 K. sayılı kararı).
21. Yeri gelmişken “yetkilerini kullanırken” ve “bu misyonları yerine getiren personel” kavramlarıyla amaçlananın ne olduğu üzerinde de durulmalıdır.
22. Devletin sorumluluğunun başka bir kuralı da zararın, memur ve öbür bir kamu vazifelisi tarafından “görevini yerine getirirken” ve “görevle ilgili yetkilerini kullanırken” gerçekleştirilmiş olmasıdır.
23. Şu halde “görevin ifası” “yetkinin kullanılması” ile gerçekleşen ziyan ortasında fonksiyonel (görevsel) bir bağ bulunmalı; ziyan, kamu misyonu (kamu yetkisi) yerine getirilirken, bu misyon ve yetki nedeni ile doğmalıdır.
24. Memur ve öteki resmi vazifeliler kamu vazifelisi sıfat ve kapasiteleri dışında özel bir kişi olarak, özel hukuk kararlarına nazaran özel işlerini yaparken üçüncü bireylere verdikleri ziyandan direkt doğruya kendileri sorumludur (Eren, F.: Borçlar Hukuku Genel Kararları, 10. Bası, İstanbul 2010, s. 590 vd.).
25. Ne var ki, işçinin ferdî aksiyon ve davranışlarının idari hareket ve süreç sayılmadığını da burada çabucak belirtmek gerekir. Nitekim de Anayasa’nın 125/son fıkrası uyarınca yönetim, kendi aksiyon ve süreçlerinden doğan ziyanı ödemekle yükümlüdür ve konusu cürüm olan buyruğu yerine getiren kimsenin sorumluluktan kurtulamayacağı (m. 137) düzenlenmiştir.
26. Görüldüğü üzere Anayasa’da kamu işçisinin kanuna muhalif aksiyon ve süreçlerinden şahsen sorumlu tutulacağı unsurunun de ayrıyeten kabul edildiği çok açıktır.
27. Memur yahut kamu görevlisinin büsbütün kendi iradesi ile taammüden ya da kanunlardaki açık kararlar dışına çıkarak ve bunlara ters olarak kabahat sayılan aksiyonuyla verdiği zararlarda hareket ile kamu misyonunun yürütülmesi ortasında objektif bir illiyet bağının varlığından kelam edilemez. Bu üzere hallerin 657 sayılı Kanun’un 13. hususunun hukukî alanı dışında tutulduğunda kuşku olmamalıdır.
28. Çünkü, vazifeden basitçe ayrılabilen ve vazife dışında kalan kusurlu aksiyon ile kamu misyonu ortasındaki bağ kesilerek salt memurun ya da kamu görevlisinin ferdî kusuru ile karşı karşıya kalınmaktadır. İşte bu noktada vazife kusuru ile ferdî kusurun ayrımında şahsî kusurun alanı ve ögelerinin açık bir biçimde saptanması ehemmiyet taşımaktadır.
29. Bilindiği üzere, vazife kusuru daha çok kamu görevlisinin vazifesinden ayrılamayan ferdî kusuru olarak kendini gösterir. Bu ferdî kusur, misyon içinde ve hasebiyle yönetimin casusuna yüklediği ödev yetki ve araçlarla işlenmektedir. Ferdî kusurda ise; kamu görevlisinin aksiyonunda açıkça ve basitçe misyonundan ayrılabilen tasarruf ve yanlışlar görülür. Bir diğer deyişle, ferdî kusurda yönetim nam ve hesabına hareket eden bir kamu görevlisinin yönetime atıf ve izafe olunacak yerde, direkt doğruya kendi şahsına isnat olunan ve şahsî sorumluluğunu intaç eden hukuka alışılmamış aksiyon ve süreçleri barizdir ve burada kamu vazifelisi ziyan doğurucu hareketini kamusal vazifenin yerine getirilmesi saiki ile fakat salt ferdî kusuru ile işlemiştir. Gerek öğretide gerekse yargısal kararlarda işçinin şahsî hareket ve davranışları idari hareket ve süreç sayılmamış, şahsî kusura dayanan davaların inceleme yerinin isimli yargı olduğu, hasmının da kişinin kendisi olduğu kabul edilmiştir (Tekinay, S.S./Akman, S./Burcuoğlu, H./Altop, A.: Borçlar Hukuku Genel Kararlar, 7. Bası, İstanbul 1993, s. 505; Ozansoy, C.: Tarihî ve Kuramsal Açıdan Yönetimin Kusurdan Doğan Sorumluluğu, Doktora Tezi, 1989, s. 330) .
30. Öteki yandan, Uyuşmazlık Mahkemesinin 05.03.1966 tarihli ve 1965/64 E., 1966/1 K. sayılı kararı ve tıpkı görüşün devamı niteliğinde 1982 Anayasası periyodunda verdiği 17.03.1986 tarihli ve 1985/20E., 1986/27 K. sayılı kararında “dikkatsizlik tedbirsizlik ve meslekte acemilik nedenleriyle verilen zararlarda lakin şahsi kusurun kelam konusu olacağı”, “idarenin casusu durumundaki bireylerin şahsi kusurları tarafından kendilerine açılan tazminat davalarının isimli yargı yerinde görülmesi gerektiği” unsuru benimsenmiştir (Ozansoy; s. 247 vd.; Hukuk Genel Heyetinin 26/09/2001 tarihli ve 2001/4-595 E., 2001/643 K. sayılı kararı) .
31. Sonuç olarak, Anayasa’nın 129/5 ve 657 sayılı Kanun’un 13/1. unsuru mucibince memurlar ve başka kamu vazifelilerinin yetkilerini kullanırken kusurlu hareketleri nedeniyle oluşan ziyanlardan doğan tazminat davaları, kendilerine rücu edilmek kaydıyla ve maddede gösterilen biçim ve şartlara uygun olarak yönetim aleyhine açılabilir. Yönetim aleyhine bu türlü bir davanın açılabilmesi, hizmet kusurundan kaynaklanmış, idari süreç ve hareket niteliğini yitirmemiş davranışlar ile sonludur. Kamu görevlisinin, bilhassa haksız hareketlerde, Anayasa ve özel maddelerdeki bu garantiden yararlanma imkanı bulunmamaktadır.
32. Hakikaten, Yargıtay Hukuk Genel Şurasının 26.09.2001 tarihli ve 2001/4-595 E. 2001/643 K.; 29.03.2006 tarihli ve 2006/4-86 E. 2006/111 K.; 17.10.2007 tarihli ve 2007/4-640 E. 2007/725 K.; 30.10.2013 tarihli ve 2013/4-44 E., 2013/1512 K.; 30.04.2014 tarihli ve 2013/4-1537 E., 2014/573 K.; 21.05.2014 tarihli ve 2013/4-1601 E., 2014/681 K.; 23.10.2018 tarihli ve 2017/4-1355 E., 2018/1553 K. sayılı ilamlarında da tıpkı prensipler benimsenmiştir.
33. Tüm bu açıklamalar ve ortaya konulan yasal düzenlemeler ışığında somut olay değerlendirildiğinde;
34. Müdür yardımcısı olan davalının tekrar müdür yardımcısı olan davacıyı, “yalancı, iftiracı, senin ağzını burnunu kırdıracağım” diyerek tehdit ve hakaret ettiği, ayrıyeten cinsel taciz ve vazifesi berbata kullanma suçlamalarıyla davacı hakkında şikayette bulunduğu somut olayda, davacının hakaret, tehdit ve haksız şikayete dayalı olarak tazminat istediği, her ne kadar hakaret ve tehdit hareketlerinin tarafların birebir okulda müdür yardımcısı olarak misyon yaptıkları sırada, okul içinde ve okul müdürünün odasında gerçekleştiği anlaşılmakta ise de, davalının vazifesiyle ilgili bir aksiyonuna değil, salt şahsî kusuruna dayanıldığı kabul edilmelidir.
35. Hal bu türlü olunca, davalının misyonu dışında kalan ferdî kusuruna dayanıldığına ve hizmet kusuru niteliğinde bir hareketi bulunmadığı anlaşıldığına nazaran, hasımlığın kamu vazifelisi olan davalıya yöneltildiği eldeki davanın isimli yargı yerinde görülerek işin aslının incelenmesine işaret eden ve Hukuk Genel Kurulunca da benimsenen Özel Daire bozma kararına uymak gerekirken evvelki kararda direnilmesi tarz ve yasaya alışılmamıştır.
36. Ayrıyeten, lokal mahkemenin direnme kararının hüküm kısmının 1. bendinde direnildiği belirtilen kararın numarası “2013/31 E., 2013/525 K.” olması gerekirken sehven “2013/31-523” yazılmış olmasının maddi yanılgı teşkil ettiği değerlendirilmiş ve bu konu işin temeline tesirli görülmemiştir.
37. Bu nedenle, lokal mahkemece verilen direnme kararının Özel Daire bozma kararında gösterilen nedenlerden ötürü bozulması gerekir.
IV. SONUÇ:
Açıklanan nedenlerle;
Davacı vekilinin temyiz itirazlarının kabulü ile direnme kararının Özel Daire bozma kararında gösterilen nedenlerden ötürü, 6100 sayılı Hukuk Muhakemeleri Kanunu’nun süreksiz 3. unsuruna nazaran uygulanmakta olan 1086 sayılı Hukuk Yöntemi Muhakemeleri Kanunu’nun 429. hususu mucibince BOZULMASINA,
İstek halinde temyiz peşin harcının yatırana geri verilmesine,
HUMK’nin 440/III-1. hususu yeterince karar düzeltme yolu kapalı olmak üzere 14.01.2020 tarihinde oy birliği ile kesin olarak karar verildi.
Memurlar
