Ailesiyle birlikte Ordu’nun Osmaniye köyünde yaşayan Hazar Yılmaz, şimdilerde toplumsal medyada paylaştığı ‘köyde ömür’ temalı eğlenceli görüntüleriyle isminden kelam ettiriyor. Hatta çoktan fenomen olmuş durumda. Kentteki gençlerin toplumsal medya tutkusuna alışığız lakin köyden bir gencin paylaşımlarıyla fenomenlik pozisyonuna ulaşmasına pek alışkın değiliz. Bu durum kentteki insanların köy hayatına olan büyük hasretini de gösteriyor bize. Birebir vakitte herkesin toplumsal medya aracılığıyla kitlelere ulaşabileceğini ve içerik üretimine katkıda bulunabileceğine de iyi bir örnek. Kendisiyle sohbet ettiğimiz Hazar Yılmaz’ı gelin biraz daha yakından tanıyalım… Hazar 20 yaşında lise mezunu bir genç. Şimdilerde üniversiteye hazırlanıyor. Doğma büyüme Ordulu, ailesiyle birlikte köyde yaşıyor. Kendisinden büyük üç erkek kardeşi daha var lakin ailesinin yanında yalnızca o kalıyor. Ailesiyle geçimlerini tarım ve fındıkçılık yaparak sağlıyorlar. Söylediğine nazaran tek gelir kaynakları bu. Fakat bazen fındıklarda don vakası oluyormuş, “Böyle durumlarda ortada geçim kaynağı diye bir şey kalmıyor” diyor Hazar.
ONLAR KENTTE YAPIYOR, BEN NEDEN BURADA YAPAMAYAYIM?
Toplumsal medyada yaptığı eğlenceli köy paylaşımlarına ne vakit başladığını ve nedenini kendisinden dinleyelim: “Video çekmeyi seviyorum. Daima doğal hayatın içinde görüntüler çekerek köyde hayatın nasıl sıkıntı, nasıl emekli bir iş olduğunu toplumsal medyaya yansıtıyorum. Makul bir kitlem var ve onlara hitap ediyorum. Bir gün toplumsal medyada gezerken fark ettim ki, herkes kentlerde bir şeyler yapmaya çalışıyor. Kendi kendime ‘Ben neden köyde yapmayayım’ dedim. Biliyoruz ki pek çok insan köy doğallığının hastası ve bu ortamlara hasret. ‘Başaracağım’ dedim ve pes etmedim. İnşallah daha hoş yerlere gelirim ve daha çok beşere köyün hoşluklarını anlatabilirim. Utanılacak değil de gurur duyulacak bir yer oluğunu herkese gösteririm. ‘Köylü milletin efendisidir.’ kelamını herkese kanıtlayacağım.”
AİLEM HER VAKIT GERIMDE
Hazar kardeşleri ve ailesiyle ortasının nasıl olduğunu ve toplumsal medya paylaşımlarına onların reaksiyonlarının ne olduğunu ise şöyle anlatıyor: “Kardeşlerim ortasında en küçük benim. Hepsi benim ardımda ve bana takviye oluyorlar. Bizim aramızdaki samimiyet abi kardeşten fazla, sıkı dost ve arkadaş üzere. Bu da beni çok keyifli ediyor. Anne ve babama gelecek olursam onlar hakikat yolda olduğum ve ‘Köylü milletin efendisidir.’ kelamını yaşattığım ve bunları yaparken çizgimi bozmadığım için her vakit arkamdalar. Hürmete çok ehemmiyet verirler. İmkansız fakat şayet bir gün hürmetimi bozarsam, asla gerimde olmazlar.”
BIRÇOK İNSANIN HAYALİNİ YAŞIYOR
Hazar köy hayatının kendisindeki karşılığıyla ilgili ise şunları söylüyor: “Burada sahiden çok memnunum. Çok da şanslıyım. En çok da her şeyin doğal oluşu beni keyifli ediyor. Canın ekmek istiyor kendin yapıyorsun, fasulye istiyor bahçeden toplayıp pişiriyorsun. Köyde yaşadığım için kendimi şanssız görmüyorum. Tersine köylü milleti çok şanslı. Buradaki iş tahminen ağır lakin her şey doğal ve gerçek. Bunun bize bu dünyada verilmiş bir baht olduğunu düşünüyorum. Dünyaya bir daha gelsem tekrar köyde yaşamak isterdim. Birden fazla insanın hayalini biz yaşıyoruz.” Hazar köydeki bir gününü de şöyle anlatıyor: “Sabah 6’da kalkıyorum. Kahvaltı, hazırlanma derken 7’de bahçede oluyoruz. O gün bahçede ne yapılması gerekiyorsa, tırpan, filiz yahut gübre hangisinin vaktiyse onu yapıyoruz. Öğle bahçede oturup yemeğimizi yiyor, semaverimizden çayımızı içiyoruz. Akşam 6-7 üzere geri geliyoruz konuta. Sonraki sabah tekrar tıpkı. Bu yorucu ve efor gerektiren bir süreç.”
KİMSEYİ BAŞIMA TAKMIYORUM
Hazar toplumsal medyasında paylaştığı birtakım görüntülerinde anne ve babasına çeşitli latifeler yapıyor. Kendisi bu paylaşımlarından ötürü takipçilerinden aldığı yorumlardan şöyle bahsediyor: “Olumlu, olumsuz birçok yorum alıyorum. Anne ve babama bunları nasıl yaptığımı soruyorlar. Makûs yorumlar, ağza alınmayacak hakaretler de yazan oluyor. Fakat hepsini görmezden geliyorum. İsteyen istediğini söyleyebilir, benim için hiç değeri yok. Öte yandan ‘Keşke benim de senin üzere ailem olsa’ yazan da oluyor. Tüm bunların dışında toplumsal medya üzerinden ekseriyetle çok hoş bildiriler alıyorum. Beşerler köy hayatını çok seviyor. Çok da özlemiş durumdalar. Çabucak hepsi ‘Yer değiştirelim, bıktık kent hayatından’ diyor. ‘Cennettesin kıymetini bil.’ diyen de var, ağza alınmayacak hakaretler edip kendini üstün görerek köylüyü ezmeye çalışanlar da.”
ORDU’DA OKUMAK İSTİYORUM
Hazar’ın ileriye dönük hayali ise şöyle: “Bir gün kente taşınmayı asla düşünmüyorum. Doğallık ve yalnızca kuş seslerinin olduğu cennet üzere bu yer bırakılıp; otomobil seslerinin, egzoz dumanlarının olduğu bir yere taşınılır mı? Gayem ve hayalim, Ordu’da üniversite okumak. Okurken de anne ve babama yardımcı olmak. Onları bırakıp gidemem. Hem okuyup hem de ailemin yanında durup, onlara yardımcı olurum…”
Ali Demirtaş
[email protected]
Akşam Gazetesi / Cumartesi Eki
Memurlar
