Sancaktepe Şehit Prof. Dr. İlhan Varank Eğitim ve Araştırma Hastanesinde anjiyo hemşiresi olarak misyon yapan Topaloğlu, pandemiyle birlikte gecesini gündüze katarak, canla başla hayat kurtarmak için gayrette en ön cephede savaşan isimsiz kahramanlardan biri.
Kovid-19’un oluşturduğu tehlikeyi “Biz sahiden ölüyoruz, siz hakikaten ölüyorsunuz.” diye özetleyen Topaloğlu, bu süreçte hem sıhhat çalışanının hem de hastaların yaşadıklarını AA muhabirine anlattı.
Topaloğlu, hastanenin pandemi hastanesi olduktan sonra herkesin pandemi servislerine çekilmeye başlandığını lisana getirerek, şöyle konuştu:
“Kovid hepimiz için bilinmezlik sürecinden ibaretti. Bilmediğimiz bir yerde, bilmediğimiz bir hizmeti vermeye başladık. Süreç içerisinde en çok korktuğumuz şey ailemize bulaştırma riskiydi. Hepimiz konutlarımıza gittiğimizde ‘Acaba birinin hayatını kurtarırken, birinin hayatına sebep olacak mıyız?’ diye düşündük. Bu hepimizi çok geriyordu. Biliyorduk ki tepemizden tırnağımıza enfekteydik. O konuttaki bütün gereçleri ortak kullanıyorduk. Birinin hayatını kurtarırken sevdiğinin hayatına mal olmak ortasındaki o çizgi hepimizi çok yıprattı. Bir kısmımız otellerde kaldı. Anne, babasında kronik hastalığı olan arkadaşlarımız vardı. Konutlarını ayırmak zorunda kaldılar. Tek başına sıhhat çalışanları olarak ailelerimizin takviyesini alamadan geçirdiğimiz bir süreçti.”
Müge Topaloğlu, bu süreçte kendisinin de Kovid-19’a maruz kaldığını, öksürükle başlayan semptomla birlikte acil servise başvurduğunu ve testinin olumlu çıktığını aktararak, şöyle devam etti:
“Testimi yaptırınca müspeti duyduğumda çok şaşırdım, beklemiyordum. Korunma tedbirlerini gereğince aldığımızı düşünüyorduk. Bir yerlerde eksik vardı. Müspet dediklerinde ilaçlarımı getirdiler, tedavime devam ettim. 22 gün boyunca konutta karantina sürecim sürdü. 10. günde nitekim nefesimin kesiliyordu güya ve camlara tırmanıyordum nefes almak için. Tekrar hastaneye gelip yardımcı olmalarını istedim ancak seyrin olağan olduğunu söylediler. Bu süreç hastalığın seyrinin olağan bir süreciydi. Sürecim tamamlandıktan sonra tekrar vazifemin başına geldim.”
“Bir hastamın kıymetlerinin nasıl değiştiğini görünce aygıt bozuk sandık”
Bir hastasının sabah iyiyken akşam kıymetlerinin giderek kötüleştiğini, hatta satürasyonu ölçen aygıtın bozuk olduğunu düşündüklerini fakat gördükleri pahaların büsbütün gerçek olduğunu anladıklarını söz eden Topaloğlu, “Gözlerindeki o mevt korkusunu ben unutamıyorum. Onun bakışlarında ben onu gördüm.” dedi.
Topaloğlu, hastanın mevtle nasıl pençeleştiğini gördüğünü lisana getirerek, kelamlarını şöyle tamamladı:
“Hastanın şuuru açık ‘Ölecek miyim?’ diye daima elimi tutarak bana soruyor ve sarılmaya çalışıyor. Elinden hiçbir şey gelmiyor, gereğince müdahale edemiyorsun. Anesteziyi beklemek zorundasın. Hasta tüm korkusunu bütün o süreçte yaşadığı zorluğunu bana hissettirdi. O an ben kendime kelam verdim, bütün hastaların hayatına dokunmak zorundayım. Bir insan sonuçta elinize yapışıyor ve sizden hayat bekliyor. Hemşire, tabip arkadaşlarımız daima bir arada hastayı toparladık, ağır bakıma transfer ettik. Bir anda gözlerimizin önünde bütün kıymetleri yerle bir olmuştu. Hala görüyoruz ki beşerler dışarıda maske, uzaklık ve önlem kurallarına uymuyor. Bu kurallara uymazsak hem siz ölüyorsunuz hem biz ölüyoruz. ‘Çocuklarımız annesiz, babasız kalmasın.’ diyorsanız, hepimiz önlem kurallarına uymalıyız. Bunu daha dikkatli, ihtimamlı yerine getirmeliyiz. Biz sahiden ölüyoruz, siz nitekim ölüyorsunuz.”
Memurlar
