Günlük olay sayılarında hiç görmediğimiz kadar yüksek düzeylere şahit oluyoruz. 17 Nisan prestiji ile 1 milyon kişi başına düşen (son 7 günlük ortalama) hadise sayımız yaklaşık 702, bu sayı Avrupa Birliği ülkeleri genelinde 341. Aşılama konusunda yol almış olan İngiltere’ye baktığımıza çok çarpıcı bir fotoğraf ile karşılaşıyoruz, tıpkı sayı orada 39! Burada çok kıymetli bir ayrıntısı da atlamamak gerek İngiltere’de tekrar 17 Nisan prestiji ile son 7 günde ortalama her 1000 bireyden 14’ü test olmuş, Türkiye’de ise yaklaşık her 1000 bireyden 4’ü test olmuş. Yani İngiltere’de ülkemize kıyasla test yapma oranı 3 katından daha fazla olmasına karşın olay yoğunluğu 18 kat daha az. (Kaynak: www.ourworldindata.org)
Bu durumun altında iki temel neden var; İngiltere’de kasım ayından beri (Noel periyodunda dahi gevşetilmeden) uygulanan sıkı önlemler ve yürütülen büyük aşılama kampanyası. İngiltere, yetişkin nüfusunun yarısından fazlasını aşılamayı başarmış durumda.
Tam da bu noktada aşı konusuna geliyoruz. Aralık 2020’de aşılama şimdi başlamamışken toplumda aşıya dair soru işaretleri vardı. Aşı yaptırmam diyen bir 4’te 1’lik kesim mevcuttu, 3’te 1’i ise kararsızdı. Aşı yaptırırım diyenler %44 oranındaydı. Aylar ilerleyip salgın maalesef olumsuz manada seyir değiştirince paralelinde bu tablo da değişti. Geldiğimiz noktada artık her 10 bireyden 6’sı aşı yaptırırım diyor. Lakin hala %16’lık bir aşı aykırısı ve %23’lük bir kararsız kitle mevcut. Bu iki küme toplamda her 10 bireyden 4’ü ediyor ki hiç azımsanacak bir oran değil. Aşı sorusu ebeveynlere sorulduğunda, 18 yaşından küçük çocuğuna aşı yaptırma konusunda da (biraz daha negatif olmakla birlikte) çok farklı bir bakış yok. %57 çocuğu için de aşıya olumlu bakarken, %23 olumsuz bakıyor, %22 ise kararsız.
Bakış açısında müspet istikamette ilerlediğimizi söylemeliyiz. Ocak ayı sonundan bu yana, etrafındakilere aşıya dair olumsuz telkinde bulunanların oranı azalırken olumlu telkinde bulunanların oranı yükseldi. Fakat vatandaşların yarısından fazlası bu hususta birbirilerine telkinde bulunmamayı tercih ediyorlar. Yani bunun herkesin kendi vermesi gereken bir karar olduğunu düşünenler çoğunlukta. Daha evvelki araştırmalarımızda başkanların, uzmanların, kanaat liderlerinin örnek olmasının beklendiğini tespit etmiştik.
Memurlar
