Hürriyet’ten Abdullah Şanlı’nun haberine nazaran; Muş’un Hasköy ilçesinde bu sene tıp fakültesini yalnızca bir kişi kazanabildi. Dilan Taş, tüm ilçenin gururu oldu. Lakin belirli ki ailesinin tek gururu olmayacak. Zira onun yolundan giden, 4 genç daha var meskende. Tek göz oda konutlarında bir masa bile yok. Fakat okumaları için her vakit takviye olan bir babaları, her vakit yanlarında olan bir anneleri, büyük hayalleri ve çalışma dilekleri var.
Aile sıcaklığıyla ısıttıkları küçük yuvalarına bir de isim koymuşlar: “Ana okulu” Hepsinin ortasında birer yaş fark var. Gamze 9, Burhan 10, Erhan 11’inci sınıfa gidiyor. Suna, üniversiteye hazırlanıyor. Dilan ise tıp fakültesini kazandı lakin pandemi sebebiyle şimdi okuluna gidemedi.
ELİ ÖPÜLESİ ANNE-BABA
Çocukların en büyük destekçileri anne ve babaları. Mehmet Rafi Taş’ın ağzından ‘eğitim’ lafı düşmüyor. Hayatını çocuklarının okumasına adamış bir baba o. Ancak ne bir işi var ne de cebinde yanlışsız düzgün parası. Mehmet Rafi Beyefendi Hasköy’e geliş öyküsünü anlatıyor: “Bitlis’in Mutki ilçesine bağlı Yoncalı mezrasında yaşıyorduk. Orada okul falan yoktu. 90’ların başında terör belası başladı. Biz kaçtık buraya yerleştik. Okuyamadım. Meşakkatini daima çektim. Dedim çocuklarım okuyacak. Cebimdeki çay parasını eğitimlerine harcadım. Kız tıpı kazandı. Bir köşede hüngür hüngür ağladım. Öbür dört çocuğumu da inşallah çok hoş bir gelecek bekliyor. Büyük oğlum markette çalışıyor o bize dayanak oluyor. Bir de ineğimiz var onun verdiği sütten de biraz bir şey kalıyor. Okusunlar istedim onlar da okuyor.” Dilan, “Hep tabip olmak istemiştim. Fırat Üniversitesi Tıp Fakültesi’ni kazandım. Babam bizi okutmayıp evlendirebilirdi. Buralarda genelde küçük yaşta evlenir kız çocukları. Okulların açılması bizim için daha değerli zira bilgisayarımız, internetimiz yok.”
Tek göz odadan çıkan muvaffakiyetin mimarları objektifimize poz verirken çabayı sürdüreceklerini söylediler.
ÇOCUKLARIMIZA HOŞ TERLİKLER ALACAĞIZ
Suna Taş (Abla): Ben hukuk okumak istiyorum. Okulumuz meskenimiz oldu. Ana okulumuz. Bilmediğimiz hususlarda daima birbirimize yardımcı oluyoruz. Mesela Dilan’ın matematiği çok iyi. Hepimize o ders anlatıyor. Çocuklarımıza daha hoş terlikler alabilmek için çalışmak zorundayız.
İNEĞİMİZ SAYESİNDE SOSYALLEŞİYORUM
Erhan Taş (Van-Erciş Fen Lisesi 11. sınıf öğrencisi): Fen lisesini babam sayesinde kazandım. Annem de daima bize dayanak oldu. Ben de ablam üzere tıp okumak istiyorum. İneğimiz sürüden gelince onu almaya gidiyoruz. Yalnızca o vakit arkadaşlarımla bir ortaya gelebiliyorum.
ÇALIŞMAMANIN MAZERETİ OLMAZ
Gamze Taş (Tatvan Anadolu Lisesi 9. sınıf öğrencisi): Mecburuz çalışmaya. Geleceğimizi düşünüyoruz. Meskende tablet, bilgisayar falan yok mesela. Ablam hususları anlatıyor. Ben de hekim olmak istiyorum.
Burhan Taş (Hasköy Anadolu Lisesi 10. sınıf öğrencisi): Beş kişi bir odada ders çalışmak güç. Aslında televizyon ikramdır. Yeni geldi. Gece yatakta da çalışıyoruz.
Birgül Taş (Anne): Çocuklarımın hepsiyle gurur duyuyorum. Hepsi okumak istiyorlar. Çok çalışıyorlar. Biz çok yokluk çektik. Çocuklar kendini kurtarsın, tek onu isteriz.
Memurlar
