.
Yargıtay Hukuk Umumi Heyetinin kararına yansıyan hadisede;
Tabip olan davalının mutaassıp kişiliği nedeniyle hastaya alkollü olduğundan bahisle ön yargılı formda yaklaştığı, bu nedenle ambulans tahsis etmediği ve desteğin vefatına neden olduğu belirterek ve davalı tabibi hasım göstererek eldeki tazminat davasını açtıkları anlaşılmaktadır.
Yargıtaya nazaran, Davacıların bu tezi, içerikçe davalı tabibin hizmeti sırasında ve salahiyetini kullanırken işlediği bir kusura ve bu kusurun niteliği itibariyle de kamu hizmetlisinin ihmaline dayanmaktadır.
Hal bu türlü olunca, davalının hizmeti dışında kalan şahsî kusuruna dayanılmadığına, fiilin hizmet sırasında ve hizmetle ilgili olmasına ve hizmet kusuru niteliğinde bulunmasına nazaran, eldeki davada husumet kamu hizmetlisine değil, yönetime düşmektedir. O denli ise, dava yönetim aleyhine açılıp, husumetin de yönetime yöneltilmesi gerekir.
Bu nedenle, lokal mahkemece açıklanan cepheler gözetilerek, davalı tabip hakkındaki davanın husumet yokluğu nedeni ile reddedilmesi gerektiği gözetilmeyerek verilen kararı bozmuştur.
T.C.
Yargıtay
Hukuk Umumi Heyeti
Esas No:2013/1533
Karar No:2015/1099
K. Tarihi:27.3.2015
Taraflar arasındaki “tazminat” davasından ötürü yapılan yargılama ahir; Ortaca Asliye Hukuk Mahkemesince davanın reddine dair verilen 09.06.2011 gün ve 2006/289 E.-2011/236 K. sayılı kararın incelenmesi davacılar vekili tarafından istenilmesi üzerine, Yargıtay 4.Hukuk Dairesinin 21.02.2012 gün ve 2011/15176 E.-2012/2581 K. sayılı ilamı ile;
(…Dava, kamu vazifelilerinin salahiyetlerini kullanırken, kusurları sonucu insanlara zarar vermelerinden kaynaklanan ve zarar görenlerin kamu hizmetlileri aleyhine açtıkları tazminat davasıdır.
Sorun, kamu vazifelilerinin salahiyetlerini kullanırken yahut vazifelerini yaparken, kimselerin zarar görmesi halinde, zarar görenin kamu hizmetlisinin şahsına karşı açtığı davada, kamu hizmetlisinin hizmet kusurundan ayrılabilen şahsî kast ve kusurunun araştırılmasına gerek olup olmadığı ve netice itibariyle davanın esastan mı yoksa husumetten mi reddine yahut kabulüne karar verileceği ve bu mevzuda tefsir yolu ile sonuca ulaşmanın ve pratik yapmanın mümkün olup olmadığına ilişkindir.
Bu durumda, kamu hizmetlisinin vazifesini yaparken kusurlu davranışta bulunmasının hizmet kusuru mu yoksa, hizmetten ayrılabilen ferdî kusuru mu olacağının tespiti gerekmektedir. Kamu kurumlan kamu hizmeti yaparlar. Fakat kamu kurumları hukukî kişilik olduklarından ve bu kişilik maddi değil soyut bir kişilik olduğundan, kamu hizmetini şahsen tarafına getiremezler. Kamu hizmeti, gerçek kişi konumunda olan kamu hizmetlileri ve bunların kullandıkları araç ve gereçlerle konumuna getirilir. Bunun sonucu olarak, kamu vazifelilerinin yahut bunların kullandıkları araç ve gereçlerin kusur, ihmal ve kusurlarından ötürü kamu hizmetinin bölgesine getirildiği sırada şahısların zarar görmesi halinde meydana gelecek kusur kamu kurumunun hizmet kusurunu oluşturur. Burada, kamu hizmetlisinin hizmetten ayrılabilen zatî kusurundan bahsetmek katiyetle mümkün değildir. Kamu hizmetlisinin buradaki kusuru hizmet kusurunu oluşturur.
Hizmetten ayrılabilen ferdî kusur ise kamu hizmeti ile ilgisi olmayan kamu hizmetlisinin kişisel hayati ile külliyen kişisel tavır ve davranışlarından kaynaklanan bir kusurdur.
Bahsin iyi anlaşılabilmesi için örnek vermek gerekirse:
Sabahleyin aracı ile kamu hizmetini yapmak için çalıştığı hastaneye gelen hekimin, aracını park ederken kendisinden evvel tedavi olmak için hastaneye gelmiş olan bir hastanın aracına çarpıp zarar vermesi halinde bu, hekimin kamu hizmetiyle alakalı olmayan şahsî kusurudur. Birebir tabibin aracını park ettikten, hastanedeki poliklinik odasına girdikten sonra hizmeti olan sıhhat hizmeti ile ilgili yaptığı (teşhis, tedavi ve ameliyat gibi) fiillerde bir kusur olursa bu kusur hizmet kusurudur.
Yukarıda açıklanan sorun konusunda sağlıklı bir sonuca ulaşmak için öncelikle hususa ait yasal düzenlemeleri incelememiz gerekir.
Anayasa’nın 129/5.maddesinde; memurlar ve gayri kamu hizmetlilerinin salahiyetlerini kullanırken (görevlerini yaparken) işledikleri kusurlardan doğan tazminat davaları rücu edilmek kaydıyla kanunun gösterdiği form ve kaidelere iyi olarak LAKIN yönetim aleyhine dava açılabilir.
657 sayılı Devlet Memurları Maddesi’nin (kişilerin uğradıkları zararlar başlıklı) 13. unsurunda; kimseler kamu hukukuna tabi vazifelerle ilgili olarak uğradıkları zararlardan ötürü bu hizmetleri mahalline getiren işçi aleyhine DEĞİL ilgili kurum aleyhine dava açarlar.
Borçlar Maddesi’nin (Haksız muamelelerden doğan borçlar başlıklı) 41/1.maddesinde; gerek kasten gerek ihmal ve teseyyüp yahut tedbirsizlik ile haksız bir surette öteki kimseye bir zarar ika eden şahıs o zararın tazminine mecburdur.
Anayasa’nın 129/5.maddesi ile 657 sayılı Devlet Memurları Maddesi’nin 13.maddesinin Borçlar Maddesi’nin 41/1.maddesi ışığında yorumlayarak kamu vazifelileri aleyhine şahsî kast ve kusurlarının varlığı halinde Isimli Yargı’da dava açılabileceğinin kabulü mümkün değildir. Çünkü: Borçlar Maddesi’nin 41/1.maddesi umumi bir karar olup, yeniden umumi olarak “zarar ika eden şahsı” esas almış olup, kamu hizmetlisi yahut memurdan bahsetmemektedir.
Bir mevzuda hem umum karar, hem de kişisel karar varsa, o takdirde şahsi kararlara üstünlük verilerek pratik yapılması hukukun temel prensiplerindendir.
Yukarıda açıklanan Anayasa’nın 129/5 ile 657 Devlet Memurları Maddesi’nin 13.maddesi önünde Borçlar Maddesi’nin 41/1.maddesi esas alınarak kamu vazifelilerinin kast ve kusurlarından ötürü kamu hizmetlileri aleyhine dava açılabileceğinin tahlil yoluyla kabul edilmesi de mümkün değildir.
Anayasa’nın 129/ unsuruyla 657 sayılı Devlet Memurları Maddesi’nin 13.maddesi, tahlil getirmeyecek kadar açık, net ve amirdir. Öteki yandan yasalar iptal edilmedikçe yahut değiştirilmedikçe yürürlüktedir. Ve mevcut kararları ile uygulanmaları gerekir. Yargı, pratikleri ve bir kısım toplumsal gereksinimler nedeni ile maddelerin zayıflığı yahut değiştirilmesi gerektiği niyet ve kanaatinde olsa dahi, tahlil yolu yürürlükteki Anayasa ve yasa hususlarını uygulamayarak atıl bırakamaz. Icmal yolu ile Anayasa ve kanunlara alışılmamış pratik yapamaz ve karar veremez. Gereksinim varsa yeni yasal düzenlemeler yapılabilir. Ve yasal düzenleme yapma salahiyet ve vazifesi T.B.M.M.’ne aittir.
Sonuç olarak kamu hizmetlilerinin salahiyetlerini kullanırken işledikleri kasıtlarından ve kusurlarından ötürü doğan tazminat davalarında kamu vazifelilerinin aleyhine değil fakat kamu yönetimi aleyhine dava açılabileceğinin kabulü gerekir. Şu durumda yukarıda açıklanan yasal düzenlemeler mucibince kamu vazifelisi olan davalı doktora husumet yöneltilemez. Husumetin varlığı olgusu ise dava koşuludur. 6100 sayılı Hukuk Muhakemeleri Kanunu’nun 115.maddesi yeterince de duruşma, dava koşullarının mevcut olup olmadığını, davanın her aşamasında resen araştırır ve dava kuralı noksanlığını tespit ederse davanın adaptan reddine karar verir.
Davaya husus edilen vakada; davacılar, hekim olan davalının hizmetini yaparken kusurlu hareketleri, kusurlu teşhis ve tedavisi nedeniyle desteklerinin öldüğünü belirterek uğradıkları maddi ve manevi zararın ödetilmesini istemiştir. Şu durumda lokal mahkemece yukarıda açıklanan yasal düzenlemeler ve açıklamalar gözetilerek, davalı hakkındaki davanın husumet cephesinden reddine karar verilmesi gerekirken, bölgesinde olmayan yazılı münasebetle, işin esası cephesinden inceleme yapılarak yazılı formda karar verilmiş olması yol ve yasaya münasip düşmediğinden kararın bozulması gerekmiştir…)
gerekçesiyle oyçokluğuyla bozularak belge alanına geri çevrilmekle, tekrar yapılan yargılama ahir, mahkemece evvelki kararda direnilmiştir.
TEMYİZ EDENLER : Davacılar vekili
HUKUK UMUMI KONSEYI KARARI
Hukuk Umumî Kurulunca incelenerek direnme kararının müddetinde temyiz edildiği anlaşıldıktan ve 6217 sayılı Kanunun 30.maddesi ile 6100 sayılı Hukuk Muhakemeleri Kanunu’na eklenen “Geçici 3.madde” atfıyla uygulanmakta olan 1086 sayılı H.U.M.K.nun 2494 sayılı Yasa ile değişik 438/II.fıkrası kararı yeterince duruşma isteğinin reddine karar verilip evraktaki kağıtlar okunduktan sonra gereği görüşüldü:
Dava; kamu vazifelisi tabibin salahiyetlerini kullanırken, kusuru sonucu verdiği zarardan kaynaklanan maddi ve manevi tazminat istemine ilişkindir.
Davacılar vekili, müvekkillerinin desteği N..O..’un 28/08/2005 tarihinde aniden rahatsızlandığını ve yakınları tarafından O.. Devlet Hastanesi Acil servisine kaldırıldığını, hastanın mütemadi baş ağrısı, uyku hali ve mide bulantısı şikayetleri ile Acil Servis tabibi davalıya müracaat edildiğini, davalının diyaneti mevzulara eğilimi olan “mutaassıp” kişiliğe sahip olduğu, bu nedenle alkollü olduğunu düşündüğü hastaya ön yargılı yaklaştığını, davalıdan ambulansla Muğla’ya sevkinin yapılmasını istemelerine karşın yapılmadığını, hastayı kendi imkanları ile Muğla merkeze götürdüklerini, fakat davalının kusuru nedeniyle hastanın sevkinin geciktiğini ve ambulans verilmediği için Muğla’da yapılan müdahalelerin sonuçsuz kaldığını bu nedenle hastanın yaklaşık 2 ay boyunca yapılan tedaviye karşılık vermeyerek 05/11/2005 tarihinde vefat ettiğini, davacıların murislerinin desteğinden mahrum kaldıklarını, mevt nedeni ile büyük acı ve ızdırap duyduklarını bildirerek fazlaya ait talep ve dava hakları saklı kalmak kaydı ile her bir davacı için 1.000,00 asker TL maddi, 25.000,00 asker TL manevi tazminatın haksız fiil tarihinden itibaren işleyecek en yüksek banka neması ile birlikte davalıdan öğrenimine karar verilmesini talep ve dava etmiştir.
Davalı vekili; müvekkilinin üzerine düşen tüm hizmetleri konumuna getirdiğini, pratisyen doktor olarak muristeki rahatsızlığı tespit etmesinin mümkün olmadığını, yapılan idari soruşturmada müvekkiline atfedilecek bir kusur bulunmadığı için soruşturmaya konum olmadığına karar verildiğini bildirerek, davanın reddine karar verilmesini istemiştir.
Mahkemece, Isimli Tıp Kurumu 1.İhtisas Konseyinin raporu ile vefat hadisesinde davalının ferdî kusuru bulunmadığının tespit edildiği münasebeti ile davanın reddine dair verilen karar, davacılar vekilinin temyizi üzerine Kişisel Daire tarafından yukarıda açıklanan münasebetlerle bozulmuş, mahkemece, eldeki davanın, tabip olan davalının mutaassıp kişiliği nedeniyle hastaya alkollü olduğunu düşünerek ön yargılı davrandığı ve ambulans tahsis etmediği, bu nedenle desteklerinin öldüğü teziyle açıldığı, davada davalının hizmet kusuruna dayanılmadığı gerekçesiyle direnme kararı verilmiştir.
Direnme kararı, davacılar vekili tarafından temyiz edilmiştir.
Uyuşmazlık; eldeki davanın kamu hizmetlisinin hizmet kusurundan mı şahsî kusurundan mı kaynaklandığı, burada varılacak sonuca nazaran; davalıya husumet yöneltilmesinin mümkün olup olmadığı noktasında toplanmaktadır.
Öncelikle, kamu hizmetlisi tabibin aksiyonundan sorumluluğuna ait yasal düzenleme, kavram ve kurumlar irdelenmelidir:
Kamu işçisinin mali sorumluluğuna ait düzenlemeler öncelikle Anayasa olmak üzere ilgili kanunlarında mekan almaktadır.
2709 sayılı T.C.Anayasası’nın “Temel Hak ve Hürriyetlerin Korunması” başlıklı 40.maddesinin Ek fıkrası (03/10/2001-4709 S.K./16. m.); “…Kişinin, resmi hizmetliler tarafından vaki haksız süreçler sonucu uğradığı zarar da, kanuna nazaran, Devletçe tazmin edilir. Devletin sorumlu olan ilgili hizmetliye rücu hakkı saklıdır.” kararını içermektedir.
Yönetime karşı yargı yolunu düzenleyen “Yargı Yolu” başlıklı 125.maddesinin 1. fıkrasının birinci cümlesi: “İdarenin her türlü fiil ve süreçlerine karşı yargı yolu açıktır.”; son fıkrası da “İdare, kendi hareket ve süreçlerinden doğan zararı ödemekle yükümlüdür.” halindedir.
Kamu vazifelilerinin hizmet ve sorumluluklarını düzenleyen 129.maddesinin bir numara fıkrasında: “Memurlar ve öteki kamu hizmetlileri Anayasa ve kanunlara sadık kalarak faaliyette bulunmakla yükümlüdürler.” Anılan unsurun beşinci fıkrasındaki düzenleme uyarınca; “Memurlar ve sair kamu vazifelilerinin salahiyetlerini kullanırken işledikleri kusurlardan doğan tazminat davaları, kendilerine rücu edilmek kaydıyla ve kanunun gösterdiği form ve kaidelere tutarlı olarak, lakin yönetim aleyhine açılabilir.”
Anayasa’nın bu kararları ile amaçlanan, memur ve gayri kamu hizmetlilerinin salahiyetlerini kullanırken kusurlu davrandıklarından bahisle haklı ya da haksız olarak yargı mercileri önüne çıkarılmasını önlemek, kamu hizmetinin sekteye uğratılmadan yürütülmesini sağlamak ve tıpkı devirde zarara uğrayan kişi istikametinden de memur yahut gayrı kamu hizmetlisine orantıyla ödeme gücü daha yüksek olan devlet üzere bir sorumluyu muhatap kılarak kamu sistemini korumaktır.
Bu Anayasal kararlara koşut düzenleme 657 sayılı Devlet Memurları Kanunu’nun, 12.05.1982 tarih ve 2670 sayılı Kanun’un 6.maddesi ile değişik, 13.maddesinde de mahal almaktadır. 657 sayılı Kanun’un 13.maddesinin 3657 sayılı Kanun ile değişik bir numara fıkrasında; “Kişiler kamu hukukuna tabi vazifelerle ilgili olarak uğradıkları zararlardan ötürü bu hizmetleri alanına getiren işçi aleyhine değil, ilgili kurum aleyhine dava açarlar. Fakat, Devlet dairelerine tevdi yahut bu dairelerce öğrenim yahut koruma edilen para ve para kararındaki pahalı kağıtların ilgili işçi tarafından zimmete geçirilmesi halinde, zimmete geçirilen ölçü, cezai takibat sonucu beklenmeden Kaynak tarafından hak sahibine ödenir. Kurumun, umumî kararlara nazaran sorumlu işçiye rücu hakkı saklıdır.” kararı öngörülmüştür.
Görülmektedir ki, Anayasa’nın 40/3, 125/son ve 129/5.maddeleri ile tatbikin çerçevesi net olarak çizilmiş; “memurlar ve öbür kamu hizmetlilerinin salahiyetlerini kullanırken işledikleri kusurlardan doğan tazminat davalarının, ama rücu edilmek koşulu ile yönetim aleyhine açılabileceği” açıkça tabir edilmiştir.
Sair taraftan uyuşmazlığın tahlilinde Anayasa’nın 129/5.maddesinde mahal alan “yetkilerini kullanırken işledikleri kusur” tabirinden ne anlaşılması gerektiğinin belirlenmesi değer taşımaktadır ki, bu noktada “kusur” ile ilgili açıklama yapılmasında yarar vardır.
Kusurun kanunlarımızda tarifi yapılmamıştır. Pratik ve öğretide kabul görmüş tanıma nazaran; kusur, hukuk nizamınca kınanabilen davranıştır. Kınamanın nedeni, gayrı türlü davranma imkanı varken ve mecburî iken, bu halde davranılmayarak, bu şekilden sapılmış olmasıdır. Velhasıl; kusur, umum tarifiyle, hukuk sistemi tarafından bir davranış stilinin kınanması olup; bu kınama, o davranışın muayyen koşullar altında bireylerden beklenen ortalama hareket stilinden sapmış olmasından kaynaklanır.
Yeniden, öğreti ve pratikteki hakim görüşe nazaran, sorumluluk hukuku açısından kusurun, kast ve ihmal (taksir) olmak üzere ikiye ayrılacağı kabul edilmektedir. Bu bağlamda, kast hukuka münafi sonucun bilerek ve isteyerek meydana getirilmesi; ihmal ise, hukuka ters sonucu istememekle birlikte, bu türlü bir sonucun önlenmesi için gerekli tedbirlerin alınmaması ve gereken itinanın gösterilmemesidir (Yargıtay Hukuk Umum Heyetinin 10.12.2003 gün ve 2003/11-756 E., 2003/743 K. sayılı ilamı).
Yönetim hukuku unsurları çerçevesinde vukuata bakıldığında ise, bir kamu hizmetlisinin vazife sırasında, hizmet araçlarını kullanarak yaptığı fiil ve süreçlerine ait şahsî kusurunun, kasti kabahat niteliği taşısa bile hizmet kusuru oluşturacağı ve bu nedenle açılacak davaların gelgelelim yönetim aleyhine açılabileceği bilinen prensiplerindendir (Danıştay 10.Daire T. 20.04.1989 gün ve 1988/1042 E.; 1989/857 K. sayılı ilamı).
Mekanı gelmişken “yetkilerini kullanırken” ve “bu hizmetleri bölgesine getiren personel” kavramlarıyla amaçlananın ne olduğu üzerinde de durulmalıdır:
Devletin sorumluluğunun sair bir koşulu da, zararın, memur ve öteki bir kamu hizmetlisi tarafından “görevini mekanına getirirken” ve “görevle ilgili salahiyetlerini kullanırken” gerçekleştirilmiş olmasıdır.
Şu halde “görevin ifası” “yetkinin kullanılması” ile gerçekleşen zarar arasında işlevsel (görevsel) bir bağ bulunmalı; zarar, kamu hizmeti (kamu yetkisi) tarafına getirilirken, bu hizmet ve salahiyet nedeni ile doğmuş olmalıdır.
Memur ve gayri resmi vazifelileri kamu hizmetlisi sıfat ve kapasiteleri dışında kişisel bir kişi olarak, kişisel hukuk kararlarına nazaran kişisel işlerini yaparken üçüncü şahıslara verdikleri zarardan direkt sahihe kendileri sorumludur (Fikret Eren, Borçlar Hukuku Umumi Kararları, 10.Bası, İstanbul 2010, s. 590 vd.).
Öte yandan, kamu hizmetlisinin, hizmet içinde yahut hizmetle ilgili olmak üzere tavır ve davranışının hata oluşturması ya da hizmeti yürütürken ağır kusur işlemesi yahut düşmanlık, siyasal kin üzere beğenilmeyen niyetle bir kimseye zarar vermesi halinde dahi bu durum, birebir vakitte idarenin gözetim ve iyi eleman seçme yükümlülüğünü bölgesine getirmemesi nedeniyle hizmet kusuru da sayılmalı ve bu nedenle açılacak dava yönetime yöneltilmelidir.
Tüm bu açıklamalar göstermektedir ki, bireylerin uğradığı zararla, zarara sebebiyet veren kamu işçisinin yürüttüğü hizmet arasında rastgele bir bağlantı kurulabiliyorsa, ortada hizmetle ilgili bir durum var demektir ve bu çeşit davranışlar kasten yahut ihmalen işlenmesine bakılmaksızın, kamu çalışanının hizmetten ayrılamayan şahsî kusurları olarak ortaya çıkmakta ve bu husus, 657 sayılı Kanun’un 13’üncü unsurundaki “kişilerin kamu hukukuna tabi hizmetlerle ilgili olarak uğradıkları zararlar” ibaresinde sözünü bulmaktadır.
Sair taraftan, Anayasa’nın 129/5.maddesinde “kusur” kuralından bahsedildiğine nazaran salahiyetini kullanan memurun yahut kamu hizmetlisinin işlediği fiilin kasten mi yoksa ihmalen mi gerçekleştirdiğine bakılmaksızın bu hareketlerinden doğan davaların fakat yönetim aleyhine açılması gerektiğinin kabulü mecburidir.
Hakikaten, Yargıtay Hukuk Umumi Şurasının 26.02.2014 gün ve 2013/4-579 E. 2014/155 K.; 30.01.2013 gün ve 2012/4-729 E. 2013/163 K.; 12.12.2012 gün ve 2012/4-523 E. 2012/1191 K.; 10.10.2012 gün ve 2012/4-441 E. 2012/710 K. ile 01.02.2012 gün ve 2011/4-592 E. 2012/25 K., 19.11.2014 gün ve 2013/4-1120 E., 2014/922 K. sayılı ilamlarında da birebir prensipler kabul edilmiştir.
Bu prensipler ışığında somut hadise değerlendirildiğinde; davacıların hekim olan davalının mutaassıp kişiliği nedeniyle hastaya alkollü olduğundan bahisle ön yargılı biçimde yaklaştığı, bu nedenle ambulans tahsis etmediği ve desteğin vefatına neden olduğu belirterek ve davalı hekimi hasım göstererek eldeki tazminat davasını açtıkları anlaşılmaktadır.
Davacıların bu tezi, içerikçe davalı hekimin hizmeti sırasında ve salahiyetini kullanırken işlediği bir kusura ve bu kusurun niteliği itibariyle de kamu hizmetlisinin ihmaline dayanmaktadır.
Hal bu türlü olunca, davalının vazifesi dışında kalan ferdî kusuruna dayanılmadığına, aksiyonun hizmet sırasında ve hizmetle ilgili olmasına ve hizmet kusuru niteliğinde bulunmasına nazaran, eldeki davada husumet kamu hizmetlisine değil, yönetime düşmektedir. O denli ise, dava yönetim aleyhine açılıp, husumetin de yönetime yöneltilmesi gerekir.
Bu nedenle, lokal mahkemece açıklanan taraflar gözetilerek, davalı hekim hakkındaki davanın husumet yokluğu nedeni ile reddedilmesi gerektiği gözetilmeyerek işin esasının incelenmiş olması yöntem ve yasaya karşıttır.
Hukuk Umumi Konseyindeki görüşmeler sırasında bir kısım üyeler, Anayasa’nın 129/5.maddesi ile 657 sayılı Devlet Memurları Kanunu’nun 13/1.maddesi mucibince memurlar ve vesair kamu vazifelilerinin salahiyetlerini kullanırken kusurlu aksiyonları nedeniyle oluşan zararlardan doğan tazminat davalarının, kendilerine rücu edilmek kaydıyla ve maddede gösterilen biçim ve koşullara elverişli olarak yönetim aleyhine açılabileceği, yönetim aleyhine bu türlü bir davanın açılabilmesinin, hizmet kusurundan kaynaklanmış, idari süreç ve hareket niteliğini yitirmemiş davranışlar ile sonlu olduğu, kamu hizmetlisinin, bilhassa haksız fiillerde, Anayasa ve şahsi maddelerdeki bu teminattan yararlanma imkanı bulunmadığını, buna nazaran dava dilekçesinde belirtilen maddi olgulardan davalının salt şahsî kusuruna dayanıldığının da anlaşılması önünde duruşma kararının onanması gerektiği tarafında görüş beyan etmiş iseler de, bu görüş yukarıda belirtilen nedenlerle Şura çoğunluğu tarafından kabul edilmemiştir.
O halde, Hukuk Umumi Kurulunca da benimsenen Hususî Daire bozma kararına uyulmak gerekirken, evvelki kararda direnilmesi yol ve yasaya karşıttır.
Bu nedenle direnme kararı bozulmalıdır.
SONUÇ: Davacılar vekilinin temyiz itirazlarının kabulü ile, direnme kararının Şahsi Daire bozma kararında gösterilen nedenlerden ötürü BOZULMASINA, istek halinde temyiz peşin harcının yatırana iadesine, 27.03.2015 gününde oyçokluğu ile karar verildi.
Memurlar