Netflix’te dün yayına giren “9 Kez Leyla” isimli sinema, Türkiye’de en tanınan içerik oldu. Çıktığı günden beri birinci sırada yer alan Bir Oburdur dizisini geçen sinemaya dair çok sayıda yorumlar yapıldı.
Ezel Akay’ın yönettiği sinemanın başrollerinde Haluk Bilginer, Demet Akbağ, Elçin Sangu, Fırat Tanış üzere usta isimler yer alıyor.
Hürriyet Gazetesi Genel Yayın Direktörü Ahmet Hakan ise bugünkü köşesinde, “99 kez olmamış bir sinema: 9 Kez Leyla” başlıklı bir yazı kaleme alarak sineması sert bir biçimde eleştirdi.
Sineması izlerken yaşadıklarını aktaran Ahmet Hakan, yirmi beş dakikada ekrana yumurta domates atma kıvamına geldiğini söyledi.
“Ama yeniden de bu sinemaya imza atanları kutlamadan da edemiyorum” diye tabir eden Hakan, “Koşullar bu kadar uygunken… Bu kadar kötüsünü yapmayı becermek, her babayiğidin başarabileceği bir şey değildir” diye belirtti.
Ahmet Hakan’ın yazısı şu biçimde:
“9 Sefer Leyla” sinemasının künyesine şöyle bir baktım:
Âlâ bir sinema için ne gerekiyorsa vardı.
Hem de ziyadesiyle…
– Haluk Bilginer vardı ki… Milletlerarası arenada rüştünü kanıtlamış devasa bir oyuncumuzdur.
– Demet Akbağ vardı ki… Yer aldığı her sinemaya can ve kan kattığı test edilip onaylanmıştır.
– Ezel Akay yönetmişti ki… Ünlü masal sevdalısıdır ve masal geleneğini sinemaya aktarma işinin büyük ustasıdır.
– Elçin Sangu vardı ki… Renk katmaması, tılsımlı bir dokunuşta bulunmaması neredeyse imkansız.
– Millet iyi sinemalara hasret kalmıştı ki… Herkes büyük bir şevkle ekran başındaydı.
– Zamanlaması o denli harika ki… Hepimiz evdeydik, meskene kapanmıştık ve yapacak bir işimiz yoktu.
– Teması o denli popülerdi ki… Baştan kazandıran bir temaydı ve bu temaya kayıtsız kalmak mümkün değildi.
Ve lakin.
Olmamıştı abi.
Resmen olmamıştı.
Sineması izlerken yaşadıklarımı aktarıyorum:
– Beşinci dakikada… Muhteşem toleranslı bir iyimserlik içindeydim.
– Onuncu dakikada… “Bu ne abi? Bu ne saçmalık böyle” demeye başladım.
– On beşinci dakikada… “Ne yani? Komik mi bu?” diyerek “Ya sabır” çektim.
– Yirminci dakikada… Gülüyordum ancak gülüşüm güldürme çabasınaydı.
– Yirmi beşinci dakikada… Ekrana yumurta / domates atma kıvamına geldim.
– Otuzuncu dakikada… Bir azaba maruz kalmanın tuhaf hazzını yaşıyordum.
– Otuz beşinci dakikada… “Haluk Bey! Demet Hanım! Ne işiniz var bu işte” dedim.
– Kırkıncı dakikada… Azap dozu o denli artmıştı ki kurtuluş için örgüt arkadaşlarımı ele verebilirdim.
– Kırk beşinci dakikada… Küt diye kapattım sineması ve açtım bir James Bond…
Fakat yeniden de bu sinemaya imza atanları kutlamadan da edemiyorum.
Şartlar bu kadar uygunken…
Bu kadar kötüsünü yapmayı becermek, her babayiğidin başarabileceği bir şey değildir.
Memurlar
