Ankara Eğitim ve Araştırma Hastanesi’nde vazife yapan hemşire Tuba Aksoylu, koronavirüs hadisesinin Türkiye’de birinci görüldüğü 2020 yılının mart ayından itibaren acil serviste pandemi ile çaba etti. Koronavirüs hastalarının birinci başvurduğu acil serviste sorumlu hemşire olarak vazife yapan Aksoylu, ferdî esirgeyici tüm tedbirlerini alarak çalıştı. Acil serviste koronavirüsle uğraş ederken hastalığa yakalanmayan Aksoylu, idari kısım olan sıhhat bakım hizmetleri ünitesinde görevlendirildikten sonra geçen yıl Kasım ayında halsizlik ve yüksek ateş şikayeti ile test yaptırdı. Aksoylu’ya koronavirüs tanısı konuldu. Aksoylu, 14 gün süren tedaviyle hastalığı yenerek tekrar misyonuna döndü.
‘İDARİ KISIMDA GEVŞEMEM NEDEN OLDU’
Aksoylu, koronavirüsün Türkiye’de başladığı periyotta acil servisin sorumlu hemşiresi olduğunu hatırlatarak, “Virüsün başlangıcında ve şiddetli derece arttığı periyotlarda etkin olarak acil servis içerisinde yer alıyordum. Malum ki acil servisler virüs bakımından risk ortamının biraz daha fazla olduğu alanlar. Ama ben Covid-19’u acil servis ortamında değil daha sonrasında idari alanda bir görevlendirmem olduğu vakit diliminde kaptım. Lakin ben bunu kendi özeleştirim olarak söylüyorum; acil serviste daha korunaklı bir formda ilerleyişim, idari alanda biraz daha gevşemem Covid-19’a yakalanmama neden oldu” diye konuştu.
‘TEKRAR NEFES ALAMAYACAĞIMI DÜŞÜNDÜM’
Aksoylu, hastalığın tırmanış evresi olduğunu ve bunu herkesin farklı yaşadığını vurgulayarak, şöyle dedi:
“Ben bunu biraz sıkıntı geçirenlerden oldum. Birkaç gün içerisinde hastalık şiddetlendi; öksürük ve nefes darlığı üzere şikayetlerim iyice arttı. Gündelik hayatta yaptığımız çok kolay hareketler bile benim için lükstü. Yürümek, mutfağa gidip gelmek, yemek hazırlamak üzere aksiyonlar tek başıma yaşadığım için meskende bana ayrıyeten bir zorluk yaşattı. Ve bu süreçte kolay gördüğüm ve yaptığım farkında olmadığım aksiyonları bile güç yapabilmek açıkçası biraz kaygı ve kaygı yarattı bende. Örneğin bir odadan bir odaya geçmek, uyandığımda yataktan kalkıp yüzümü yıkamaya çalışmak üzere günlük rutin şeyler bile beni çok zorladı. Bilhassa yaşadığım öksürük krizlerinin gerisinden tekrar nefes alamayacağım telaşı önemli bir biçimde beni huzursuz ediyordu. Güya tekrar nefes alamayacağım ve bu öksürük kesilmeyecek; ben kimseye ulaşamayacağım diye bir dehşet oluşmaya başladı. Ben hiç dayak yemedim; fakat sahiden dayak yemiş üzere bir his veriyor. Varlığını hissetmediğiniz eklemleriniz bile o an ağrıyor. Ve o periyotta yataktan kalkmakta bile zorlanabiliyorsunuz.”
Memurlar
