Düzce Üniversitesi Tıp Fakültesi 4. Sınıf öğrencisi Gökhan Daş’ın “engel tanımayan” öyküsü, Batman’ın Sason ilçesinde başladı. 8 çocuklu bir ailenin ortanca çocuğu olarak dünyaya gelen Gökhan, maddi imkansızlıklar içinde büyüdü. Ortaokula giderken 2006 yılında trafik kazası geçirdi ve Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi’ne kaldırıldı. Sol bacağı aracın altında ezildiği için kesilmek zorunda kalındığında şimdi 12 yaşındaydı.
Ameliyattan uyandığında bacağının olmadığını görünce büyük bir travma yaşadığını anlatan Dr. Daş, “İlk bir hafta hayallerimde ayağımın olduğunu görüyordum daima. Sonra hayallerimde artık ayağımın olmadığını görmeye başladım ve bu durumu kendi içimde kabullendim. Hayatımı artık bu formda devam ettirmem gerekiyordu. Kazadan sonra beni ameliyat eden tabip bana o kadar şefkatli yaklaşmıştı ki, düşünün 12 yaşında bir çocuksunuz sonuçta ve önemli bir travma yaşıyorsunuz. O hekimin bana o yaklaşımı, bu mesleği seçmemin ve tüm manileri aşmamın en büyük nedeni oldu” dedi.
AYLARCA OKULDAN UZAK KALSA DA ÇOK ÇALIŞTI VE FEN LİSESİ’Nİ KAZANDI
Ameliyattan sonra 6 ay okuldan uzak kaldığını ve açığı kapatmak için çok gayret sarf ettiğini anlatan Daş, “Okula tekrar başladığımda, başkalarından bayağı gerisindeydim. Lakin pes etmedim. Yeri geldi ders içinde ders çalıştım. Mesela matematiğim zayıftı, Türkçe dersinde matematik testi çözüyordum. Tunceli Fen Lisesi’ni kazandım. Benim okuduğum okul 1986’da kurulmuş, birincilikle mezun olduğum okuldan Fen Lisesi’ni kazanan birinci öğrenci ben oldum. Oradan Batman Anadolu Lisesi’ne geçtim.
Üniversite tercihlerimde öğretmenlerimin yönlendirmesiyle İstanbul Üniversitesi Elektrik Elektronik Mühendisliği’ni kazandım. Yeterli bir okuldu iyi bir kente gelmiştim lakin idealimdeki meslekte değildim. 2 sene okudum, vicdan azabım 2 sene götürebilirdi beni. Zira benim hayallerim çok farklıydı. Benim sorularıma karşılık veren bir kısım değildi. Kendimi ilişkin hissedemedim. O yüzden bıraktım ve memlekete dönüp dershaneye başladım. 2017 yılında tıp fakültesini kazandım. Artık 4. Sınıftayım, stajyer tabip oldum; artık ilişkin olduğum yerdeyim” diye konuştu.
“ORTOPEDİ HASTASIYDIM, ARTIK HEFEDİMDE ORTOPEDİ HEKİMİ OLMAK VAR”
Tıp fakültesini de Türk Böbrek Vakfı’nın bursuyla okuyan Dr. Gökhan Daş, “Bacak kaslarımı geliştirmek için bisiklet sürmeye başlamıştım. Köyümde ve ailemde birinci tabip, birinci bisiklet süren kişi oldum. Bir protezle nasıl yaşanır bunu lakin 6 yılda öğrenebildim. Protezli bacağımı üşütmemem gerekiyormuş mesela, bunu yaşayınca öğrendim. Ya da bir kanepede otururken ayağınızı minderin üstüne koymanız gerekiyormuş, yıllar sonra öğrendim. Bunları öğrenmeden evvel sahiden yürürken önemli manada ıstıraplar yaşadım. Kendim üzere hastalarla daha fazla empati kurabileceğimi düşünüyorum ve bu nedenle de uzmanlıkta ortopedi tercih edeceğim. Ortopedi hastalarını kendime daha yakın hissediyorum. Hem bir ortopedi hastasıyım hem de ortopedi hekimi olacağım. O hastaların aradığı pek çok karşılığın bende olduğunu düşünüyorum” dedi.
PROTEZ BACAĞINA KARŞIN BİSİKLETİYLE EN YÜKSEK DAĞIN DORUĞUNA TIRMANDI
Maddi imkansızlıklar, çocuk yaşta bacağını kaybetmiş olmak, bugüne kadar pekçok mahzuru aştığını ve artık kendini “eksik” hissetmediğini vurgulayan Gökhan Daş, bisiklet macerasına ağabeyi ve yeğenini de dahil ederek onları da bu spora alıştırdığını söyledi ve ekledi: “Ben engelli bir kişi olarak bir sürü aktivite yapıyorum. Hayatıma olabildiğince paha katmaya çalışıyorum. Engelli olmak aslında tamamlamam gereken bir şeylerin varlığına inanmamı sağladı. Açıkçası engelli olmadan evvelki hayatımda ne bir mesleksel gayem vardı ne de sporla ilgiliydim. ‘Bacağımdaki gelişim geriliğini önleyebilmek için bu açığı nasıl tamamlayabilirim’ diye düşünürken bisiklet almak aklıma geldi. Bizim oralar dağlıktır, bisiklet kimsenin kullandığı bir alet değildir. Bisikletimle Sason’un en yüksek dağlarından biri olan lokal ismi Xılovit (Ğılovit-Tatlıca) Dağı’nın doruğuna tırmandım. Bu benim için inanılmaz bir şeydi. Zira beşerler oraya yürüyerek çıkamıyor. Ben bisikleti süremediğim yerlerde dağın başına kadar sırtladım. Olağanda ampute olan bir kişinin kayak yapması zordur fakat ben onu da başardım. Rafting yapıyorum, yüzüyorum.”
“ABİM VE YEĞENİMLE DÖRT KENTİ GEZDİK, 18 SAATTE 200 KM YOL YAPTIK”
Geçtiğimiz yaz ağabeyi ve yeğeniyle 200 kilometrelik bisiklet cinsine da çıktıklarını anlatan Gökhan Daş, kelamlarını şöyle noktaladı: “Abimler benden sonra başladılar bisiklet sürmeye. O, ben ve yeğenim dört kenti dolaştık; Muş, Bitlis, Diyarbakır’dan Batman’a geçtik. 18 saat bisiklet üstünde kaldık. İnsan bir otobüste bile kocaman koltuğa yapışıyor 18 saatlik bir seyahatte. Protez bacakla bu kadar ara gitmek çok da kolay olan bir şey değil açıkçası. Lakin isteyince oluyor. Hatta biz yola çıkarken yeğenimin ayağında biraz yara vardı. Yengem ‘Ayağında yara var, bu bisikletle nasıl gideceksin bu kadar arayı?’ diye istemedi evvel. Abim de ‘Sen ayağında yara var diyorsun hanım, bunun direkt ayağı yok; ona ne diyeceksin?’ dedi. Güldük daima birlikte. Doğruydu nitekim. Fizikî mahzur, tam aksine beşere güç veren, güç veren bir şey de olabiliyor.”
Memurlar
