Çukurova Devlet Hastanesi Sıhhat Bakım Hizmetleri Müdürü Huriye Sevim Akbıyık, AA muhabirine, safra kesesi ameliyatı için yaptırdığı Kovid-19 testinin müspet çıktığını söyledi.
Test sonrasında kuru öksürük ve sırt ağrılarının başladığını tabir eden Akbıyık, bir gün hastanede yatmasının akabinde meskende izolasyonda kaldığını anlattı.
Akbıyık, mart ayından bu yana çaba ettikleri Kovid-19’u yakınlarına bulaştırma dehşetiyle daima onlardan uzakta kaldığını aktararak şöyle devam etti:
“Gidişatı bilmek insanı çok huzursuz ediyor. En büyük telaşım, eşimin 85 yaşındaki annesi ve babasına bulaştırmaktı. Bilhassa bu süreçte onlara gitmemeye çalıştım. Kendimden çok onlardan tasa ettim. Bir ay onları koruyabildik. Hiç gitmedik, kapılarına gereksinimlerini asıyorduk. Ama sonra çok üzücü halde bakıcıdan bulaştı. İkisini de çalıştığım hastanede 30 gün ağır bakım sürecinden sonra kaybettim. Çalıştığım hastanede kayınpederim ve kayınvalideme de öteki hastalarla baktık. Elimizden geleni yaptık lakin maalesef onları kaybettik. Eşim için de benim için de çok güç süreçti.”
Akbıyık, hala hastalığa inanmayanlar olduğunu belirterek, “Bizim ağır bakımlarda yaşadıklarımızı görseler, bir anlarına yalnızca şahit olsalar… Bilimsel bir gerçek bu, bu türlü bir şeyle karşı karşıyayız. Bugüne kadar salgın hastalıklar gördüm lakin bunun gibisini görmedim. Hepimiz için bilmediğimiz bir şey, yeni bir hastalıktı. Çok güç süreçler yaşadık ve yaşamaya devam ediyoruz.” dedi.
Babasının cenazesine gidemedi
Koronavirüs servisi sorumlu hemşiresi ve iki çocuk annesi Fatma İnanç de şiddetli baş ağrısı şikayetiyle yaptırdığı testin müspet çıkması üzerine konutta izolasyonda tedavi gördüğünü tabir etti.
Sürecin başından bu yana ağır halde çalıştıklarına işaret eden İnanç, bu savaşta yakınlarını koruyabilmek ismine onlardan uzak durduğunu anlattı.
İnanç, salgının birinci vakitlerinde 2,5 ay boyunca çocuklarını görmediğini ve bir otelde kaldığını lisana getirerek şunları kaydetti:
“O periyot daha çok korkuyorduk, hastalığı tanımıyorduk. Otellerde kaldık. Kalamayan arkadaşlarımız da oldu. O periyot daha çok etkiledi beni, ‘ya anneme, çocuklarıma bulaştırırsam’ diye. O duyguyu yaşayıp da sokaktaki vurdumduymaz insanları görünce çok üzülüyoruz. Bu süreçte yakınlarımı da kaybettim. Babamı kanserden kaybettim, cenazeye bile gidemedim. Babamın son günlerinde yanında olamadım. Beşerler hakikaten çok dikkati olsun. Hastalarımızı görüp, kendimiz de birebir biçimde hasta olduğumuz için sokaktaki beşerler güya bize kötülük ediyormuş üzere bir psikolojim oluşmaya başladı. Sokakta dikkat etmeyen insanlara artık kızar oldum. Hiç tanımadığım insanlara karşı reaksiyon gösterir oldum. O kadar gereksiz ve sorumsuzca davranıyorlar ki artık bizi düşünün.”
Memurlar
