Yargıtay Başkanlığında zabıt katibi olarak 26/01/2012 tarihinde aday memur statüsünde açıktan atanma ile vazifeye başlayan memurun ailevi ve özel hayatındaki bağlantılardan ötürü hakkında Ankara Cumhuriyet Başsavcılığına cürüm duyurusunda bulunulmuştur.
Ankara Cumhuriyet Başsavcılığınca yürütülen soruşturma sonucunda, davacı hakkında, şahısların huzur ve sükünunu bozma ve hakaret kabahatlerini işlediği teziyle iddianame düzenlenerek kamu davası açılmış; bu durum zabıt katibinin kurumuna bildirilmesi üzerine davacı hakkında idari soruşturma başlatılmıştır. Soruşturma sonucunda davacının disiplin tarafından kınama cezası ile cezalandırılması münasebetiyle aday memur statüsünde bulunduğu da dikkate alınarak idari taraftan memuriyetle bağının kesilmesine karar verildiğinden dava süreci başlamıştır.
Birinci Derece Mahkemesi hizmet dışında özel hayatına bir devlet memurunun göstermesi gereken itina ve dikkati göstermediği, bu davranışlarının memuriyetle bağdaşmadığı ve hareketlerinin devamlılık arz ettiği konusunun sübut bulduğundan dava konusu olayda hukuka terslik bulmazken; Danıştay 12 nci Dairesi ise Anayasa’nın 20 inci hususu ve Avrupa İnsan Hakları Mukavelesi’nin 8 inci hususu ile teminat altına alınan “özel hayata hürmet hakkı”nın ihlali sonucunu doğurduğundan süreçte hukuka uyarlık bulunmadığına karar vermiştir.
Birinci Derece Mahkemesi mevzu hakkındaki kararında, davacının Kınama cezasının birinci derece ve istinafta onandığı gerekçesiyle memuriyetle ilgisinin kesilmesine yönelik kararında ısrar etmiştir.
Danıştay İdari Dava Daireleri Konseyi temyiz incelemesinde ise, aday memur olarak vazife yaptığı periyotta evli olduğunu bildiği bireyle bağlantı yaşaması biçimindeki isnadın davacının mahremiyet alanına dahil, özel hayatının hudutları içinde kalan hareketlere ait olduğu, mesleksel faaliyetlerine yönelik bir tesirinden de kelam etmenin mümkün olmadığı müracaatçının kınama cezası ile cezalandırılmasında özel hayatı kapsamındaki davranışlarının belirleyici olduğu bu durumda Anayasa’nın 20. unsurunda teminat altına alınan özel hayata hürmet hakkının ihlal edildiğine dikkate alınarak dava konusu olayda tüzel uyarlık bulunmadığına karar vermiş temyiz istemini kabul etmiştir.
T.C.
DANIŞTAY
İdari Dava Daireleri Şurası
Temel No: 2018/2236
Karar No:2019/3666
Temyiz Eden (Davacı): .
Vekili : Av. .
Karşı Taraf (Davalı) : Yargıtay Başkanlığı
Vekili : Av. .
İstemin Konusu: Anakara 13. Yönetim Mahkemesi’nin 11/05/2018 tarih ve E:2018/961, K:2018/1002 sayılı ısrar kararının temyizen incelenerek bozulması istenilmektedir.
Yargılama Süreci:
Dava Konusu İstem: Yargıtay Başkanlığı bünyesinde zabıt katibi (aday memur) olarak vazife yapan davacının, 657 sayılı Devlet Memurları Kanunu’nun 56. unsuru uyarınca memuriyetle ilgisinin kesilmesine ait Yargıtay Konseyi’nin 15/03/2013 tarih ve 92 sayılı sürecinin iptali ile mahrum kaldığı nakdî hakların yasal faiziyle birlikte ödenmesine karar verilmesi istenilmiştir.
Birinci Derece Mahkemesi Kararının Özeti: Ankara 13. Yönetim Mahkemesi’nin 07/12/2015 tarih ve E:2015/1767, K:2015/1727 sayılı kararıyla; disiplin soruşturma belgesi içeriğinde yer alan bilgi ve evrakların değerlendirilmesinden; davacının Z.K. isimli şahıs ile toplumsal olarak arkadaş olduğunu ve hala kendisi ile görüştüğünü, karı koca hayatı yaşamadığını, Z.K. isimli kişi ile eşi H.K. ortasında problemler olduğunu bildiğini ve H.K.’nin bu sıkıntıların sorumlusu olarak kendisini gördüğünü belirttiği, davacının H.K. isimli şahsı telefonla arayarak uygunsuz konuşmalar yaptığını bir kısım şahitlerin doğruladığı, davacının H.K. isimli bayana uygunsuz içerikli ileti attığını kabul ettiği, bu bildirilere ait toplumsal medya kayıtlarının soruşturma belgesi içinde yer aldığı, disiplin soruşturması sırasında davacıya yasal savunma hakkının tanındığı ve davacının savunma yaptığı, davacının hizmet dışında özel hayatına bir devlet memurunun göstermesi gereken ihtimam ve dikkati göstermediği, bu davranışlarının memuriyetle bağdaşmadığı ve hareketlerinin devamlılık arz ettiği konusunun sübut bulduğu dikkate alındığında; zabıt katibi aday memuru olarak vazife yapan davacının adaylık statüsünün sonlandırılarak memuriyetle ilişiğinin kesilmesine ait dava konusu süreçte hukuka karşıtlık bulunmadığı gerekçesiyle davanın reddine karar verilmiştir.
Daire Kararının Özeti: Danıştay Onikinci Dairesi’nin 13/04/2016 tarih ve E:2016/511, K:2016/2173 sayılı kararıyla; davacının dava konusu sürecin desteği fiilinin hizmet dışında gerçekleştiği, memuriyet misyonuyla ilgisinin bulunmadığı, 657 sayılı Kanun’un 56. hususu uyarınca vazifesine son verilmesinin, Anayasa’nın 20. unsuru ve Avrupa İnsan Hakları Mukavelesi’nin 8. hususu ile garanti altına alınan “özel hayata hürmet hakkı”nın ihlali sonucunu doğurduğu anlaşıldığından, dava konusu süreçte hukuka uyarlık bulunmadığı sonucuna varılarak, Ankara 13. Yönetim Mahkemesi’nin 07/12/2015 tarih ve E:2015/1767, K:2015/1727 sayılı kararının bozulmasına karar verilmiştir.
Birinci Derece Mahkemesi Israr Kararının Özeti: Ankara 13. Yönetim Mahkemesi’nin 11/05/2018 tarih ve E:2018/961, K:2018/1002 sayılı kararıyla; tıpkı fiil nedeniyle davacının kınama cezası ile cezalandırılmasına ait Yargıtay İdare Konseyinin 15/03/2013 tarih ve 92 sayılı kararının iptali istemiyle açılan davada, Ankara 13. Yönetim Mahkemesi’nin 13/03/2015 tarih ve E:2014/1474, K:2015/451 sayılı kararıyla davanın reddine karar verildiği, kelam konusu kararın da, Ankara Bölge Yönetim Mahkemesi’nin 26/11/2015 tarih ve E:2015/2486, K:2015/3371 sayılı kararıyla onandığı münasebeti eklenmek suretiyle davanın reddi yolundaki birinci kararda ısrar edilmiştir.
Temyiz Edenin Tezleri: Davacı tarafından, hakkında açılan disiplin soruşturmasının ve bu soruşturma sonucunda tesis edilen memuriyetle bağının kesilmesine ait sürecin, mesleksel faaliyetlerinden uzak bir formda sadece özel hayatına dayandırıldığı, bu nedenle, Anayasanın 20. hususunda teminat altına alınan özel hayatın saklılığı hakkının ihlal edildiği ileri sürülmektedir.
Karşı Tarafın Savunması: Davalı yönetim tarafından, Yönetim Mahkemesince verilen kararın yöntem ve hukuka uygun bulunduğu ve temyiz dilekçesinde öne sürülen nedenlerin, kararın bozulmasını gerektirecek nitelikte olmadığı belirtilerek temyiz isteminin reddi gerektiği savunulmaktadır.
Danıştay Tetkik Hakimi Kasım Kirazlı’nın Fikri: Temyiz isteminin kabulü ile Ankara 13. Yönetim Mahkemesi ısrar kararının bozulması gerektiği düşünülmektedir.
TÜRK MİLLETİ İSMİNE
Karar veren Danıştay İdari Dava Daireleri Kurulunca, Tetkik Yargıcının açıklamaları dinlendikten ve evraktaki evraklar incelendikten sonra gereği görüşüldü:
İnceleme ve Münasebet:
Maddi Olay:
Davacı, 26/01/2012 tarihinde aday memur olarak açıktan atanma suretiyle Yargıtay Başkanlığında zabıt katibi olarak misyona başlamıştır.
Z.K. ile evli olan Bayan H.K., davacı hakkında hata duyurusunda bulunmuştur.H.K. şikayet dilekçesinde; davacının kendisini konutundaki sabit çizgili telefondan arayarak eşi Z.K. ile gönül bağlantısı yaşadığını, eşinden ayrılması gerektiğini söylediğini, bunun yanı sıra toplumsal medya hesabından tarafına yönelik birtakım hakaret içeren paylaşımlarda bulunduğunu, bu nedenle kişilik haklarının taarruza uğradığını belirtmiştir.
Ankara Cumhuriyet Başsavcılığınca yürütülen soruşturma sonucunda, davacı hakkında, şahısların huzur ve sükünunu bozma ve hakaret hatalarını işlediği teziyle iddianame düzenlenmiştir.
Ankara 18. Sulh Ceza Mahkemesi’nin 03/12/2013 tarih ve E:2013/621, K:2013/384 sayılı kararıyla, davacının şahısların huzur ve sükünunu bozma cürmünden 3 ay mahpus, sesli, yazılı yahut imajlı bir mesaj ile hakaret kabahatinden 2.240,00 TL isimli para cezası ile cezalandırılmasına ve kararın açıklanmasının geri bırakılmasına karar verilmiş ve bu karar, itiraz edilmeksizin 17/12/2013 tarihinde katılaşmıştır.
Ankara Cumhuriyet Başsavcılığının, Yargıtay Genel Sekreterliğine hitaben yazdığı 07/12/2012 tarihli yazıda, davacı hakkında kamu davası açıldığı bildirilmiş ve iddianamenin bir örneği yazı ekinde sunulmuştur.
Yargıtay İdare Şurasını 27/12/2012 tarihli kararı ile iddianameye bahis aksiyon nedeniyle davacı hakkında disiplin soruşturması açılmasına karar verilmiş ve Yargıtay Birinci Başkanlığı tetkik yargıçlarından bir kişi soruşturmayı yürütmekle görevlendirilmiştir.
Kelam konusu soruşturma sonucunda düzenlenen 06/03/2013 tarihli soruşturma raporunda; davacının evli olduğunu bildiği Z.K. isimli şahısla ilgisinin devam ettiğini söylemesi karşısında, memuriyet hizmeti dışında devlet memurunun prestijini sarsıcı davranışta bulunduğu, hatta bu davranış usulünde ısrarcı olarak tıpkı hareketlerine devam ettiği, rastgele bir nedamet belirtisinin bulunmadığı belirtilerek, davacının disiplin tarafından kınama cezası ile cezalandırılması, aday memur statüsünde bulunduğu da dikkate alınarak idari istikametten vazifesine son verilmesi teklif edilmiştir.
Bu teklif doğrultusunda, Yargıtay İdare Heyetinin 15703/2013 tarih ve 92 sayılı kararıyla, 657 sayılı Devlet memurları Kanunu’nun 125. hususunun 1. fıkrasının (B) bendinin (d) alt bendi uyarınca “hizmet dışında devlet memurunun prestij ve inanç hissini sarsacak nitelikte davranışlarda bulunmak “fiilinin sübuta erdiği gerekçesiyle, davacının kınama cezasıyla cezalandırılmasına ve aday memur statüsünde olduğu da kıymetlendirilerek tıpkı Kanun’un 56. Unsuru uyarınca memuriyetle bağlantısının kesilmesine karar verilmiştir.
Davacı, 05/04/2013 tarihli dilekçesiyle bu karara itiraz ederek, kararın kaldırılmasına ya da değiştirilmesine karar verilmesini talep etmiştir.
Yargıtay Liderler Konseyi’nin 20/0672013 tarih ve 18 sayılı kararıyla, kelam konusu itirazın reddine karar verilmiştir.
Davacı kınama cezasıyla cezalandırılmasına ve memuriyetle bağlantısının kesilmesine ait Yargıtay İdare Konseyinin 15/03/2013 tarih ve 92 sayılı sürecinin iptali istemiyle Yönetim Mahkemesinde dava açmıştır.
Ankara 13. Yönetim Mahkemesi’nin 12/06/2013 tarih ve E:2013/894, K:2013/902 sayılı kararıyla, Yargıtay İdare Şurasının 15/03/2013 tarih ve 92 sayılı kararının; davacının kınama cezasıyla cezalandırılmasına ait kısmına karşı başka, davacının memuriyetle bağlantısının kesilmesine ait kısmına karşı dava açılması gerektiği gerekçesiyle, 2577 sayılı İdari Yargılama Tarzı Kanunu’nun 15. unsurunun 1. fıkrasının (d) bendi uyarınca, dava dilekçesinin reddine karar verilmiştir.
Bunun üzerine, davacının memuriyetle bağının kesilmesine ait Yargıtay İdare Konseyi’nin 15/03/2013 tarih ve 92 sayılı sürecinin iptali ile mahrum kaldığı nakdî hakların yasal faiziyle birlikte ödenmesine karar verilmesi istemiyle temyizen incelenen dava açılmıştır.
İlgili Mevzuat:
Anayasa’nın “Kanun önünde eşitlik “başlıklı 10. hususunda; “Herkes, lisan, ırk, renk, cinsiyet, siyasi niyet, felsefi inanç, din, mezhep ve gibisi sebeplerle ayırım gözetilmeksizin kanun önünde eşittir.”hükmüne yer verilmiş, Devlet organları ve yönetim makamlarının bütün süreçlerinde kanun önünde eşitlik unsuruna uygun olarak hareket etmek zorunda oldukları vurgulanmış, “Özel hayatın kapalılığı ve korunması “başlıklı kısmındaki 20/1. Unsurunda, “Herkes, özel hayatına ve aile hayatına hürmet gösterilmesini isteme hakkına sahiptir. Özel hayatın ve aile hayatının saklılığına dokunulamaz.” düzenlenmesine, 90/5. Unsurunda ise; “Usulüne nazaran yürürlüğe konulmuş Milletlerarası andlaşmalar kanun kararındadır. Bunlar hakkında Anayasaya terslik argümanı ile Anayasa Mahkemesine başvurulamaz.
Yöntemine nazaran yürürlüğe konulmuş temel hak ve özgürlüklere ait milletlerarası andlaşmalarla kanunların birebir mevzuda farklı kararlar içermesi nedeniyle çıkabilecek uyuşmazlıklarda milletlerarası andlaşma kararları temel alınır.” düzenlemesi yer almıştır.
Avrupa İnsan Hakları Mukavelesi’nin “Özel Hayatın ve Aile Hayatının Korunması” başlıklı 8. unsurunda, herkesin özel ve aile ömrüne, konutuna ve haberleşmesine hürmet gösterilmesi hakkına sahip olduğu, bu hakkın kullanılmasına bir kamu makamının müdahalesinin, fakat müdahalenin kanunla öngörülmüş ve demokratik bir toplumda ulusal güvenlik, kamu güvenliği, ülkenin ekonomik refahı, tertibin korunması, cürüm işlenmesinin önlenmesi, sıhhatin yahut ahlakın yahut oburlarının hak ve özgürlüklerinin korunması için gerekli bir önlem olması durumunda kelam konusu olabileceği kurala bağlanmış; Birleşmiş Milletler Uygar ve Siyasal Haklar Mukavelesi’nin “Mahremiyet Hakkı” başlıklı 17. Hususunda de, hiç kimsenin özel ve aile hayatına, konutuna yahut haberleşmesine keyfi yahut hukuka ters olarak müdahale edilemeyeceği; onuru yahut prestijinin hukuka muhalif akınlara maruz bırakılamayacağı, herkesin bu çeşit akınlara yahut müdahalelere karşı hukuk tarafından korunma hakkına sahip olduğu belirtilmiştir.
657 sayılı Devlet Memurları Kanunu’nun 56. hususunda; “Adaylık müddeti içinde temel ve hazırlayıcı eğitim ve staj devrelerinin her birinde başarısız olanlarla adaylık mühleti içinde hal ve hareketlerinde memuriyetle bağdaşmayacak durumları, misyona devamsızlıkları tespit edilenlerin sicil amirlerinin teklifi ve atamaya yetkili amirin onayı ile bağları kesilir. İlgileri kesilenler ilgili kurumlarca derhal Devlet İşçi Başkanlığına bildirilir.” kararına yer verilmiştir.
Türel Kıymetlendirme:
Uyuşmazlıkta, davacıya evli olduğunu bildiği şahısla alaka yaşaması halinde isnat edilen fiil nedeniyle “Devlet memurluğu ile ilişiğinin kesilmesine “yönelik süreç tesis edilmesi karşısında, kelam konusu fiilin, Kanunda zikredilen “hal ve hareketlerinde memuriyetle bağdaşmayacak durum” olarak nitelendirilip nitelendirilemeyeceği ile Anayasa’nın 20/1. unsuru ve Avrupa İnsan Hakları Mukavelesi’nin 8. unsuru uyarınca “özel hayata ve aile hayatına hürmet hakkı” kapsamında bulunup bulunmadığı konusunun irdelenmesi gerekmektedir.
Disiplin kurallarının temel olarak yönetimin iç nizamının korunması işlevini üstlendiği göz önüne alındığında, kamu vazifelilerinin hizmet dışındaki fiillerinin memur disiplin hukukunun alanına girmesi için bu tertibi bozan, kamu hizmetinin iyi ve sistemli formda sunulmasını somut ve olumsuz halde etkileyen bir tarafının bulunması gerekmektedir.
Bahse ait olarak Anayasa Mahkemesinin 21/01/2015 tarih ve Müracaat No:2013/9660 sayılı kararında; “.Somut müracaat açısından, müracaatçının devlet memurluğundan mesleksel nedenlerle yürütülen bir disiplin soruşturması sonucunda çıkarılmamış olduğu açıktır. Disiplin soruşturması sürecinden, devlet memurluğundan çıkarma kararından ve derece mahkemesi kararlarından anlaşılacağı üzere, müracaata husus süreçte bilhassa müracaatçının özel hayatı kapsamındaki davranışları belirleyici olmuştur. Bu koşullar altında, özel hayatına ilişkin ögeler münasebet gösterilerek verilen devlet memurluğundan çıkarma kararının, müracaatçının özel hayatın kapalılığı hakkına bir müdahale olduğu açıktır. Müracaatçı, devlet memurluğundan çıkarma cezası ile sonuçlanan disiplin soruşturması sürecinde, mesleksel hayatını değil özel hayatını ilgilendiren argümanlara cevap vermek zorunda kalmıştır. Bu kapsamda müracaatçıya yöneltilen tezlerin vazifesinin ifasıyla değil, daha çok mahremiyet alanıda gerçekleşen özel aksiyonları ile ilgili olduğu görülmektedir. Hasebiyle ihtilaf konusu soruşturmanın kapsamı mesleksel hayatın sonlarını aşmaktadır.” kıymetlendirilmesi yapılmış, emsal bir kararında “. Özel hayat, öncelikle bireylerin kendi kişiselliklerini geliştirebilecekleri ve öbür şahıslarla en mahrem bağlara girebilecekleri kavramsal ve fizikî bir alana işaret etmektedir.
Bu mahremiyet alanı, Devletin müdahale edemeyeceği yahut legal gayelerle taban seviyede müdahale edebileceği özel bir alanı kapsamaktadır. Bireyin mahremiyet hakkının yeri, kural olarak özel alandır. Fakat özel ömrün korunması hakkı birtakım durumlarda kamusal alana da genişleyebilir. Çünkü yasal beklenti kavramı, bireylerin mahremiyetlerinin kamusal alanda da kimi şartlar altında korunmasını mümkün kılmaktadır.(B.No:2013/1614, 03/04/2014)” denilmiştir.
Hususla ilgili Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi kararları incelendiğinde de; Avrupa İnsan Hakları Mukavelesi’nin 8. unsurundaki “özel hayata ve aile hayatına hürmet hakkı” konusunda verilmiş ve bu davayı ilgilendiren pek çok kararın olduğu görülmektedir. Bu kararlardan biri olan Özpınar-Türkiye Kararında (Başvuru No:20999/04-Karar Tarihi: 19/10/2010) bir yargıcın özel hayatında arkadaşlık ettiği şahıslar ve giyim şekli, çok makyaj yapması üzere savlar ön plana çıkarılarak meslekten çıkarılması, anılan hakkın ihlali olarak değerlendirilmiş, anılan yargıçla ilgili savların bu kişinin mesleğini icrasına tesirinin somut olarak ortaya konulamadığı hususu vurgulanmıştır.
Davacının aday memur olarak misyon yaptığı devirde evli olduğunu bildiği bireyle münasebet yaşaması biçimindeki isnadın davacının mahremiyet alanına dahil, özel hayatının sonları içinde kalan hareketlere ait olduğu açıktır. Mesleksel hayatı ile ilişkisi olabilecek kimi özel hayat ögeleri açısından, mesleksel ve etik kurallara karşıt davranışların kamu vazifelileri ve münasebetiyle gerçekleştirilen kamu hizmetinin saygınlığı üzerinde tesiri olabileceği kabul edilse dahi, dava konusu sürece münasebet olarak gösterilen aksiyonların davacının mesleksel faaliyetlerine yönelik bir tesirinden de kelam etmek mümkün değildir.
Gerçekten dava konusu Yargıtay İdare Konseyinin 15/03/2013 tarih ve 92 sayılı kararının, davacının kınama cezasıyla cezalandırılmasına ait kısmına yönelik olarak Anayasa Mahkemesinin 18/07/2019 tarih, Müracaat No:2016/7091 sayılı kararında; “. müracaatçının evli olduğunu bildiği şahısla ilgisini iş ortamına yansıtarak alenileştirdiği ve özel hayatına ait mevzuları meslek hayatına olumsuz biçimde yansıttığı, başka bir söz ile kamu hizmetinin gereği üzere yürütülmesine mahzur olduğu istikametinde rastgele bir tespit bulunmamaktadır. Bu konunun aksini gösterir bir bilgi idari yahut yargısal sürece de yansımamıştır. Hasebiyle Anayasa Mahkemesince farklı tarafta kıymetlendirme yapılmasını gerektiren bir durum kelam konusu değildir. Bu durumda müracaatçının evli bir bireyle alaka yaşaması biçimindeki özel hayatına dair hareketlerinin disiplin soruşturması sonucu kınama cezası ile cezalandırılmasının ve memuriyetten çıkarılmasının temelini oluşturduğu, diğer bir deyişle müracaatçının kınama cezası ile cezalandırılmasında özel hayatı kapsamındaki davranışlarının belirleyici olduğu görülmektedir. Bu türlü bir müdahale olduğunda derece mahkemelerinin münasebetlerinin bireyin özel hayatına müdahaleyi haklı kılacak yeterlilikte olması zorunludur. Halbuki Mahkemece kelam konusu hareket ve davranışların müracaatçının mesleksel hayatı -aday memur olarak misyon yaptığı kurum- üzerindeki olumsuz tesirleri ve riskleri ikna edici münasebetlerle açıklanmamıştır. Hasebiyle inceleme konusu soruşturma ve yargılama kapsamında müracaatçının hareketlerinin mesleğine bir tesirinin bulunduğunun ortaya konulamadığı bedellendirilmektedir.” denilerek, davacının Anayasa’nın 20. unsurunda garanti altına alınan özel hayata hürmet hakkının ihlal edildiğine karar verilmiştir.
Bu durumda, davacının misyonunun ifasıyla ilgili olmayan, büsbütün özel hayat hudutları dahilinde gerçekleşen aksiyonları münasebet gösterilerek tesis edilen dava konusu süreçte hukuka uyarlık, davanın reddi yolunda verilen Yönetim Mahkemesi kararında da türel isabet bulunmamaktadır.
Karar Sonucu:
Açıklanan nedenlerle;
1.Davacının temyiz isteminin kabulüne;
2.Davanın üstte özetlenen münasebetle reddine ait Ankara 13. Yönetim Mahkemesi’nin temyize bahis 11/05/2018 tarih veE:2018/961, K:2018/1002 sayılı kararının bozulmasına,
3.Yeniden bir karar verilmek üzere evrakın Ankara 13. Yönetim Mahkemesi’ne gönderilmesine,
4.Bu kararın bildiri tarihi izleyen günden itibaren 15 (onbeş) gün içinde karar düzeltme yolu açık olmak üzere, 11/09/2019 tarihinde oyçokluğu ile karar verildi.
KARŞI OY
Temyiz edilen kararla ilgili belgenin incelenmesinden; Ankara 13. Yönetim Mahkemesince verilen 11/05/2018 tarih ve E:2018/961, K:2018/1002 sayılı ısrar kararının, yordam ve hukuka uygun bulunduğu, dilekçede ileri sürülen temyiz nedenlerinin kararın bozulmasını gerektirecek nitelikte olmadığı anlaşıldığından, davacının temyiz isteminin reddi ve temyize bahis kararın onanması gerektiği oyuyla, karara katılmıyoruz.
Memurlar
