Bursa Kent Hastanesi Çocuk Ağır Bakım Servisi’nde 1 yıldır hemşire olarak misyon yapan ve evli olan Funda Çekiç’e 5 Mayıs’ta koronavirüs testi yapıldı. Çekiç’in ateş ve bel ağrısı şikayetiyle yaptırdığı testi olumlu çıktı. Misyon yaptığı hastanede tedavi altına alınan Çekiç, 13 gün boyunca müşahede altında tutuldu. Hemşire arkadaşlarının takviyesi ve gördüğü tedaviyle sıhhati olağana döndü. Fakat hala testi müspet sonuç verdiği için 17 gün boyunca konutta karantina altında kaldı. Koronavirüse karşı 30 gün uğraş veren hemşire Çekiç, iyileşmesinin akabinde misyonuna geri döndü. Çekiç, tedavi sürecini ve eşiyle farklı kaldığı devri Demirören Haber Ajansı’na (DHA) anlatırken gözyaşlarını tutamadı. Ayrıyeten Bursa’da yaşanan toplumsal arasız plaj, düğün ve asker uğurlama imajlarını izleyen Çekiç, bu duruma üzüldüğünü söyledi.
‘EŞİMLE EVVEL ODALARIMIZI, SONRA KONUTUMUZU AYIRDIK’
Eşiyle birlikte birinci evvel odalarını daha sonra konutlarını ayırmak zorunda kaldıklarını belirten hemşire Çekiç, “Süreç çok güç ve problemliydi. Bunu konuşarak kolaya indirgemiş olacağım. 1 ay sürdü fakat benim için neredeyse yıllar üzereydi. Ailemden başkaydım. Ruhsal açıdan bilhassa çok yıpratıcıydı. Birinci etapta ateş ve halsizlikle birlikte çok önemli sırt ağrılarım oldu. Beşinci günün sonunda artık her şey yolunda gidiyor derken teneffüs kahrım oldu. Taburcu edilmem planlanmıştı. Tat ve doku kaybıyla birlikte, teneffüs sorunundan ötürü yatış müddetim uzadı. Ateşimin birinci çıktığı akşam bir şeyler olduğunu hissettim. Durduk yere bir insanın ateşi çıkmamalıydı zira işin içinde olduğumuz için zıt giden bir şeyler olduğunu hissettim. O gece itibariyle eşimle birinci evvel odalarımızı daha sonra konutumuzu ayırmak zorunda kaldık. Eşimin kalp rahatsızlığı var. Birinci olumlu çıktığımda en çok korktuğum tekrar eşime bir şey taşımaktı. Çok şükür ona bulaş olmadan bu süreci geçirdik lakin 1 ay farklı kalmak zorunda kaldık” diye konuştu.
‘EŞİMİ YALNIZCA HASTANE CAMINDAN GÖREBİLDİM’
Tedavi sürecinde, yalnızlığı en fazla hissedenlerden olduğunu lisana getiren Çekiç, “Sadece camdan görebildim onu, yüzünü bile net seçemedim. 1 ay boyunca camdan görüşebildik. İnsan, aslında güçsüz hissettiği vakitlerde güç almak için sarılmaya gereksinim duyuyor. Değil sarılmak biz yan yana ve 1 metrelik aralığa dahi gelemedik. Meskende de süreç birebir biçimde devam etti. Hastalık sürecim Ramazan Bayramı’na da denk gelmişti. Yalnızdım lakin ben o yalnızlığı daha fazla hissedenlerden oldum. Imajlı konuşarak bayramlaştık. Lakin ben teneffüs derdi yaşıyordum ve konuşmalarım daima yarı da kaldı. 27 yaşındayım ve kronik bir rahatsızlığım yok. Sigara da kullanmıyorum. Ancak önemli teneffüs problemim oldu. Kendimi çok çaresiz ve güçsüz hissettim. İnsanı en çok yoran da bu süreci yalnız başına geçirmek zorunda kalmasıydı. Meslektaşlarım tabi hepsi özveriyle elinden geleni yaptı ve çalıştı. Bana çok dayanak oldular. Lakin bir odanın içerisinde yalnız başınıza uğraş vermek zorunda kalıyorsunuz. İnsanı çok güçsüz kılıyor. Hiç kimsenin bunu yaşamaması gerektiğini düşünüyorum” dedi.
‘KORKUNÇ, KEŞKE GÖRMESEYDİM’
Hemşire Çekiç, Bursa’da toplumsal aralık ve hijyen kurallarının unutulduğu kıyı, cadde, meydan ve düğün imgelerini izlerken ise “Korkunç, hakikaten çok üzülüyorum. İnsanların biraz daha şuurlu ve farkında olmasını istiyorum. Bu süreç çok uzadı ve muhtemelen daha da uzayacak üzere. O kadar huzursuz kaidelerde mesleğimizi icra etmeye çalışıyoruz ki bazen birbirimizden bile korkuyoruz. Bu süreci bitirdikten sonra daima birlikte bu türlü eğlenmeliyiz. Ancak şu anda değil. Bu manzarayı birinci sefer görüyorum, keşke görmeseydim. Çok fecî ve üzücü görüntüler” sözlerini kullandı.
Memurlar
