Karaman’da 27 yıllık hemşire olan ve yakalandığı yeni tip koronavirüsü (Kovid-19) vazife yaptığı ağır bakım servisnde gördüğü tedaviyle yenen Makbule Karagöz, tedavi sürecinde yaşadığı dert dolu günleri aklından çıkaramıyor.
Karaman Eğitim Araştırma Hastanesi Kardiyoloji Yoğum Bakım Ünitesinin sorumlu hemşiresi olarak misyon yapan Makbule Karagöz, AA muhabirine yaptığı açıklamada, hastanede büyük özveriyle çalışan sıhhat çalışanının de virüse yakalanma telaşını ağır formda yaşadığını lisana getirdi.
Salgın sürecinde çok dikkatli davrandığını, ailesini, arkadaşlarını ve akrabalarını daima uyardığını belirten Karagöz, “Ne kadar dikkat edersem edeyim hastanede bu virüs bana bulaştı. Biraz rahatsızlandım. O kaygıyla test yaptırdım. Testimin sonucu negatif çıktı. Testim negatif çıkınca rahatladım ancak çok şiddetli baş ağrılarım başladı. Ben hiç sigara kullanmayan, kronik rahatsızlığı olmayan, ağrı kesici bile kullanmayan biriydim. Bu süreçte 2 saatte bir ağrı kesici içmeye başladım.” diye konuştu.
Ağrıları geçmeyince bir farklılık hissettiğini ve tekrar çalıştığı hastaneye başvurduğunu anlatan Karagöz, şunları kaydetti:
“Hemen tomografi çekildi. Tomografide virüsün akciğerime yayıldığını arkadaşlarım söyledi. Birden korktum. Herkes koşturmaya başladı. Çabucak beni servise yatırdılar. Baş ağrısından öteki hiçbir belirti yoktu. Serviste oksijen verilince rahatladım. Sabah 9 üzere kötüleştim. Oksijen yetmemeye başladı. Oksijeni en yüksek düzeye çıkardılar ancak nefes alamıyordum. Kendimi çok berbat hissediyordum. Servise gelen hekimlere ‘Ölüyorum, lütfen beni kurtarın’ diye yalvardığımı hatırlıyorum. Artık hiç nefes alamamaya başladım. Çabucak ağır bakıma kaldırıldım. Artık öleceğimi, buradan çıkamayacağımı düşünmeye başladım. Eşim çocuklarım aklıma geldi. Başımdan bir vasiyet bile hazırladım. Çocuklarımı bir daha göremeyeceğimi düşündüm. Ağladım. Entübe olmamak için kendi kendimle bir savaşın içine girdim.”
– “Nefes almanın, oksijenin değerini öğrendim”
Yıllarca vazife yaptığı ağır bakım servisinde, kendisinin de bir müddet hasta olarak yattığını belirten Karagöz, kelamlarını şöyle sürdürdü:
“Değerlerimin berbat olduğunu gördüğümde yıkılıyordum zira öteki bir hasta bu pahaları bilmeyebilir, ben biliyordum. Ölmek istemiyordum. Tabipler plazma vereceklerini söylediler. Çabucak 2 saat içinde plazma bulundu ve bana plazma verildi. Ben bilmiyorum lakin beni sevenler, mesai arkadaşlarım, toplumsal medyadan kampanya başlatmış. Herkes benim için seferber olmuş. Plazma verilince ruhsal olarak rahatladım. Birkaç saat sonra tekrar kötüleştim. Bu olağan bir süreçti zira bedene yabancı bir unsur veriliyor ve beden bununla savaşmaya başlıyor. Daima kendi kendime ‘Yaşım genç. Çocuklarım var. Bu hastalığı yenmem lazım. Ölemem’ diye telkinlerde bulundum. 48 saat ortayla 3 kere plazma verildi. Üçüncü plazmadan sonra artık rahatladım. Kendime geldim. Ayağa kalkamıyordum. Nefes alamıyordum. Nefes almanın, oksijenin değerini öğrendim.”
– “Bu savaşı kendim, çocuklarım ve beni sevenler için kazandım”
Şu anda tedavisinin tamamlandığını ve köyde annesinin konutunda kendisini izole ettiğini anlatan Karagöz, “12 yaşında bir oğlum var. Ona hastalığımı söylemedik. O beni hastanede çalışıyor sanıyordu. O yaşta onun psikolojisini etkilemek istemedik. Hala kendimi yorgun hissediyorum. Vakitle bunları aşacağımı düşünüyorum. İki hafta odamdan hiç çıkmadım. Etrafımı riske atmak istemedim. Bugünlere şükür. Bu savaşı kendim, çocuklarım ve beni sevenler için kazandım. Ne olursa olsun yaşamak hoş şey.” dedi.
Salgın süreci başladığından bugüne yane hekiminden güvenlikçisine kadar sıhhat çalışanları olarak özveriyle çalıştıklarının altını çizen Karagöz, şunları söyledi:
“Arkadaşlarımızın tamamı özveriyle çalıştı. O tulumların içinde suları çıktı. Beşerler dışardan farklı gözle bakıyorlar. ‘Bu sizlerin misyonu ne olacak’ diyorlar. Bizler aylarca çocuklarımıza sarılamadık. Günlerce konutumuza gidemedik. Yakınlarımızdan kendimizi uzak tuttuk. Görüyoruz ki insanlarımızın birçoğu hala bilinçsizce hareket ediyor. Maskesiz geziyorlar, toplantılar yapıyorlar. Toplumsal uzaklık kurallarına uymuyorlar. Bu kurallara uymamız lazım. Uymazsak inanın daha makûs olacak.”
Memurlar
